را به همراه خود به «شام» برد.

اين جمله را (خدايم به زودى هدايتم كند) ابراهيم براى ترغيب همراهان و نكوهش قوم خود گفته است.

«ابراهيم» چون به «سرزمين مقدس» رسيد از خداوند براى خود فرزندى مسئلت داشته و گفت:

(رَبِّ هَبْ لِي مِنَ الصَّالِحِينَ‌) (پروردگارم ببخش براى من از شايستگان) يعنى از شايستگان فرزند صالحى مرا عنايت كن، پس در اينجا به خاطر دلالت كلام، لفظ (ولد- فرزند) حذف شده است‌

.