پس چون روز احد شد و مسلمين فرار نمودند گفت بار خدايا من اعتذار ميجويم از آنچه را كه اين جماعت يعنى مسلمين نمودند و بيزارم بسوى تو از آنچه را كه اين گروه مشركان آورده‌اند، آن گاه پيش روى كرد، پس سعد نزديكى احد باو برخورد نمود و گفت من با تو هستم، سعد گفت من نتوانستم آن طور كه او پيكار كرد نمايم، پس بر زمين افتاد و در بدن او ديده شد 87 زخم شمشير و نيزه و تير، ما گفتيم در باره او و يارانش نازل شد:

(فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ‌).

(وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ) و برخى از ايشان كسى است كه انتظار شهادت مى‌برد، بخارى آن را در صحيح خود از محمد بن سعيد خزاعى از عبد- الاعلى از حميد بن انس روايت نموده است.

محمد بن اسحاق گويد:( فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ‌) آنهايى هستند كه در روز بدر و احد شهيد شدند.( وَ مِنْهُمْ مَنْ يَنْتَظِرُ) آنچه را كه خدا وعده داده از يارى و نصرت مسلمين يا شهادت بر آنچه كه يارانش شهيد شدند و گذشتند.

(وَ ما بَدَّلُوا تَبْدِيلًا) يعنى عهدى را كه بسته بودند با خداى خود تغيير ندادند چنانچه منافقين تغيير دادند.

ابن عباس گويد:( فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ‌) حمزة بن عبد المطلب عليهما- السلام و افرادى كه با آن جناب كشته شدند و اسّ بن النضر و يارانش مى باشند.

و كلبى گويد: پيمان و عهد خويش را به سبب صبر و بردبارى تغيير نداده و آن را بوسيله فرار نشكستند، و حاكم ابو القاسم حسكانى باسنادش‌