داشتند به اينكه بآنها نمى‌رسد مگر آنچه را كه به پيامبران و مؤمنان جلوتر ايشان رسيد و انبوه مشركان نيفزود بر ايشان جز تصديق و يقين و پايدارى در جنگ را.

(مِنَ الْمُؤْمِنِينَ رِجالٌ صَدَقُوا ما عاهَدُوا اللَّهَ عَلَيْهِ‌) بعضى از مؤمنان مردانى هستند كه باور كردند آنچه را كه با خدا پيمان بر آن بستند، يعنى بيعت كردند كه فرار نكنند، پس راست گفتند در برخورد با دشمنانشان‌( فَمِنْهُمْ مَنْ قَضى‌ نَحْبَهُ‌) پس برخى از ايشان كسى بود كه مرد يا كشته شد در راه خدا، پس بآرزويش رسيد، پس اينست وفاء بنذر و عهد خدا. محمد بن اسحاق گويد: قضى نحبه: يعنى از عملش فارغ و خلاص شد و بپروردگارش رجوع نمود، يعنى در روز احد شهيد گرديد[1] و حسن گويد: يعنى اجلش بر وفاء و صداقت رسيد، ابن قتيبه گويد: اصل نحب نذر است، مردمى بودند كه نذر كردند اگر با دشمن برخورد كردند مقاتله و نبرد كنند تا كشته شوند تا خدا از فتح و پيروزى نصيب آنان كند، پس گفته شده فلانى هر گاه كشته شد" قضى نحبه" به نذرش وفا كرد، و از انس بن مالك روايت شده كه عمويش از جنگ بدر غايب شد، پس گفت من از شركت در اوّل جنگى كه رسول خدا 6 با مشركان نمود غايب بودم هر آينه اگر خدا مرا موفّق نمود بر قتال و نبرد با مشركين، هر آينه خدا البتّه خواهد ديد چگونه خواهم جنگيد.

[1]- چون جناب حمزة بن عبد المطّلب( سيد الشهداء) و عبيد اللَّه بن حارث ابن عبد المطلب و حنظلة بن عامر غسيل الملائكه و عمرو بن جموح و خواهر زاده او عبد اللَّه انصارى پدر جابر معروف و جماعت ديگر از شهداء احد كه بعضى در احد مدفون و بعضى هم در قبرستان بقيع بخاك رفته‌اند.