است كه با داشتن علم از خدا ميترسد و اگر چه گاهى ميشود كه موقع غلبه و طغيان شهوت و غريزه براى لذّت آنى و دنيوى گناه و معصيت را اختيار و مرتكب مى شود.

(إِنَّ اللَّهَ‌) بدرستى كه خداى تعالى‌( (عَزِيزٌ)) غالب است در انتقام از دشمنانش (غفور) بخشنده است لغزشهاى دوستانش را سپس خداوند سبحان علماء را توصيف و تعريف نموده و فرمود.

(إِنَّ الَّذِينَ يَتْلُونَ كِتابَ اللَّهِ‌) البته آنهايى كه كتاب خدا قرآن را در نماز و غير آن قرائت ميكنند، ستود آنان را و درود بر ايشان فرستاد بقرآن خواندن ايشان.

مطرف بن عبد اللَّه گويد: مشهور اينست كه اين آيه درباره قاريانست.

(وَ أَقامُوا الصَّلاةَ وَ أَنْفَقُوا مِمَّا رَزَقْناهُمْ‌) و بپا ميدارند نماز را و انفاق ميكنند از آنچه را كه ما تمليك نموديم تصرّف ايشان را( سِرًّا وَ عَلانِيَةً) يعنى در حال پنهانى و در حال آشكار.

و از عبد اللَّه بن عبيد اللَّه بن عمر ليثى روايت شده كه گفت مردى برخاست در محضر پيامبر خدا 6 و گفت اى رسول خدا 6 چرا من مرگ را دوست ندارم، فرمود آيا مال دارى گفت بلى دارم فرمود، پس مالت را انفاق كن و مقدّم بدار، گفت توان آن را ندارم، فرمود پس البتّه قلب مرد با مال اوست اگر آن را مقدّم بدارد دوست دارد كه بآن ملحق شود و اگر مؤخر بدارد، و ندهد دوست دارد كه او هم با مالش در دنيا بماند.

(يَرْجُونَ تِجارَةً لَنْ تَبُورَ) يعنى اميدوارند باين انفاق در راه خدا تجارتى را كه هرگز كساد و فاسد نشود و هيچگاه نابود نگردد.