كسى كه از او ميپذيرد و بين آن كسى كه نمى‌پذيرد اغواء او را پس پيروان او را عذاب كنيم و مخالفين او را ثواب پس از تميز و تشخيص بين دو گروه تعبير بعلم نمود( إِلَّا لِنَعْلَمَ‌) و اين تميز و تشخيص تازه‌اى ميباشد براى آنكه نميباشد مگر بعد از وقوع آنچه مستحق آنند، و امّا علم پس بخلاف اين است، زيرا خداى سبحان عالم باحوال ايشان و افعال ايشان از روز ازل بوده و براى هميشه ميباشد.

و بعضى گفته‌اند: يعنى تا آنكه بداند طاعات موجودشان يا گناهان ايشان را اگر عصيان كنند، پس پاداش دهد ايشان را بحسب آن گناهان زيرا كه خداى سبحان هيچكس را مجازات نميكند بنا بر آنچه از حال او ميداند مگر بعد از آنكه اين گناه از او واقع شد.

و بعضى گفته‌اند: يعنى تا معامله كند با او معامله كسى كه گويا نمى‌داند و فقط عمل ميكند تا بداند كسى را كه آخرت را تصديق نموده و اعتراف به آن دارد از كسى كه در ريب و شك در آن ميباشد.

(وَ رَبُّكَ‌) پروردگار تو اى محمد.( عَلى‌ كُلِّ شَيْ‌ءٍ حَفِيظٌ) يعنى عالمى كه فوت نميشود او را علم چيزى از احوال ايشان، سپس خداوند سبحان گفت‌( (قُلِ)) بگو اى محمد باين گروه مشركين.

(ادْعُوا الَّذِينَ زَعَمْتُمْ مِنْ دُونِ اللَّهِ‌) بخوانيد آنهايى را كه خدايان ميپنداشتيد از غير خدا كه ايشان خدايانند و اينكه آنها شريكان خداى تعالى و شفيعان شمايند و آنها استحقاق خدايى دارند، آيا آنچه شما از آنها مى خواهيد براى شما استجابت ميكنند، و اين يك قسم توبيخ و سرزنش است نه امر تا آنكه بدانند كه بتهاى ايشان سود و زيانى برايشان ندارند.