از اين موضع، پس چنانچه اين حرفى كه متّصل بفاء شده ادغام در باء نميشود همين طور جايز نيست كه فاء در باء ادغام شود براى زيادتى صوت و صداى آن كه متصل بحرفى از حروف هم ميباشد.

اعراب:

و براى محتمل است كه منصوب باشد بنا بر اينكه عطف بر (ليجزى) باشد و محتمل است كه مرفوع باشد بنا بر استيناف‌( الَّذِي أُنْزِلَ إِلَيْكَ‌) در محل نصب است براى آنكه مفعول براى و حال آنكه فصل است بين آن و يرى و حق اينست كه مفعول دوّم (يرى) است.

زجاج گويد: اذا در قول او( إِذا مُزِّقْتُمْ‌) در محل نصب بمزقتم است و جايز نيست كه در آن (جديد) عمل كند براى آنكه ما بعد در ما قبل عمل ميكند و تأويل آيه اينست هل ندلّكم على رجل يقول لكم اذا مزقتم تبعثون، آيا دلالت كنم شما را بمردى كه ميگويد بشما هر گاه شما ريز ريز شديد برانگيخته ميشويد، و (اذا) بمنزله ان جزاء است كه آنچه پهلوى آنست (مزقتم) در آن عمل ميكند.

قبس بن خطيم گويد:

هر گاه شمشيرهاى ما كوتاه است ولى قدمهاى ما بسوى دشمنان ما نزديك، و جبران كوتاهى شمشيرمان را ميكند پس آنها را با شمشير خود ميزنيم.

و معنا (يكن وصلها) است و دليل بر آن جزم فنضارب و ممكن است كه عامل در اذا مضمر و پنهان باشد، و دلالت ميكند بر آن جمله‌( إِنَّكُمْ لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ) و معنا اينطور باشد (هل ندلّكم على رجل يقول لكم اذا مزقتم بعثتم) آيا دلالت كنم شما را بر مردى كه بشما ميگويد شما زرّه زرّه شديد مبعوث ميشويد.