او آميزش نشده براى پاكى رحم او از نطفه پس اگر خواست ميتواند همانروز طلاق و بديگرى شوهر نمايد.

(فَمَتِّعُوهُنَ‌) ابن عباس گويد: اين زمانيست كه صحبت مهرى بر آن نشده باشد و امّا اگر برايش صداق و مهرى فرض شده باشد پس نصف مهر را مستحق خواهد بود، ولى استحقاق بهره را ندارد و اين از امامان ما : روايت شده، پس آيه در نزد ما حمل بزنى ميشود كه مهرى برايش نام برده نشده است، پس واجب است كه بآن زن بهره‌اى داده شود.

(وَ سَرِّحُوهُنَّ سَراحاً جَمِيلًا) جبائى گويد: يعنى رها كنيد آنها را رهايى سنّتى بدون هيچ ظلم و آزارى.

و بعضى گفته‌اند: آنها را از خانه رها كنيد كه هر كجا ميخواهند بروند چون عدّه‌اى بر ايشان نيست، پس لازم نيست بر آنها كه در خانه شوهرشان بمانند رهايى و آزادى نيكويى بدون هيچ گونه ستم و اذيتى.

سراح جميل دادن بهره و مال است بحسب توانايى و توانگرى و يا تنگدستى، حبيب بن ابى ثابت گويد: من خدمت حضرت على بن الحسين 8 نشسته بودم كه مردى آمد و گفت من گفتم روزى كه فلان زن را تزويج كردم او مطلقه است، حضرت فرمود: برو و او را تزويج كن كه خداوند متعال نكاح را پيش از طلاق قرار داده و اين آيه را خواند، سپس پيامبر را خطاب فرمود و گفت:

(يا أَيُّهَا النَّبِيُّ إِنَّا أَحْلَلْنا لَكَ أَزْواجَكَ اللَّاتِي آتَيْتَ أُجُورَهُنَ‌) اى پيغمبر ما حلال كرديم بر تو زنانى را كه مهرهاى آنها داده‌اى (و ايتاء) گاهى به پرداختن و دادن است و گاهى بملتزم شدن.