و بعضى گفته‌اند: مراد نماز صبح و نماز عشاء آخر است، آن دو را اختصاص داد بذكر و تأكيد جهت اينكه براى آن دو مزيّت مخصوصى است بر غير آنها چون فرشتگان شب و روز در موقع آن دو نماز اجتماع ميكنند.

و كلبى گويد امّا بكرة، پس نماز صبح است، و اما اصيلا نماز ظهر و عصر و مغرب و عشاء آخر است، و نماز را موسوم به تسبيح نمود براى آنكه در آن تسبيح و تنزيه خداست (سبحان ربى العظيم و بحمده و سبحان اللَّه ربى الاعلا و بحمده و سبحان اللَّه سبحان اللَّه سبحان اللَّه و ...)( هُوَ الَّذِي يُصَلِّي عَلَيْكُمْ وَ مَلائِكَتُهُ‌) اوست آن خدايى كه رحمت بر شما ميكند.

سعيد بن جبير و حسن گويند: صلاة از خداى تعالى آمرزش و رحمت است.

ابى العاليه گويد: صلوه درود و ثناء است، سفيان گويد: صلاة كرامت است، و اما صلاة فرشتگان، ابن عباس و ابى العاليه گويند: پس آن دعاء ايشان است.

و بعضى گفته‌اند: كه آن خواستن فرشتگان است بنزول رحمت خداى تعالى را.

(لِيُخْرِجَكُمْ مِنَ الظُّلُماتِ إِلَى النُّورِ) تا آنكه شما را از نادانى بخداى سبحان بيرون آورد بنور معرفت و شناختن حق تعالى، پس جهل را تشبيه بظلمات و تاريكيها نمود و معرفت را تشبيه بنور فرمود براى آنكه معرفت آدمى را سوق به بهشت ميدهد و نادانى بسوى آتش ميكشاند.

و بعضى گفته‌اند: از گمراهى بهدايت ميآورد بالطاف و هدايت-