2- آنان مى‌گفتند «ما نسبت بايمان بحقّ شايسته‌تر از اعرابى هستيم كه مدتها بت پرست بودند».

3- به پيغمبر اسلام 6 مى‌گفتند «پيغمبران سابق از ما بودند و از عرب نبودند و تو اگر راستى پيغمبر بودى ميبايست از ما باشى!».

4- حسن ميگويد: محاجّه آنها باين صورت بود كه مى‌گفتند ما در درگاه خدا محبوب‌تر و مقدّم‌تر از شما هستيم‌( نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ‌)[1] يعنى ما فرزندان و دوستان خدا هستيم و مى‌گفتند( لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كانَ هُوداً أَوْ نَصارى‌)[2] يعنى جز يهود و نصارى هيچ طائفه‌اى ببهشت نميرود و مقصودشان اين بود كه دين بايد تنها در ميان آنها كه داراى فضيلت‌هايى هستند پديد بيايد و نبوّت فقط بايد در ميان آنها باشد.

خداوند اين محاجّه را باين بيان جواب ميدهد:

(وَ هُوَ رَبُّنا وَ رَبُّكُمْ ...)- يعنى خداوند پروردگار ما و شما و آفريننده ما و شما است و بتدبير امور مصالح مردم داناتر ميباشد و در هر موردى و در ميان هر جمعيتى كه مصلحت بداند نبوّت را قرار ميدهد و هر شخصى كه بهتر بتواند مسئوليّت اين مقام را تحمّل كند به پيغمبرى برميانگيزد.

(وَ لَنا أَعْمالُنا وَ لَكُمْ أَعْمالُكُمْ ...)- يعنى دين ما براى ما و دين شما براى شما است.

بعضى گفته‌اند «منظور اين است ضرر اعمال شما بما نميرسد و منفعت و ثواب اعمال ما نيز بشما عايد نميگردد. ضرر اعمال شما فقط براى شما و نفع اعمال ما تنها براى ما است».

برخى ميگويند «خداوند باين جمله جواب از گفتار آنها كه مى‌گفتند اعراب چون بت‌پرست بودند شايستگى نبوّت ندارند، داده است كه اگر افرادى از اعراب بت پرست‌

[1] اين گفتار يهود و نصارى را خداوند در آيه 18 سوره مائده ذكر كرده است:

(وَ قالَتِ الْيَهُودُ وَ النَّصارى‌ نَحْنُ أَبْناءُ اللَّهِ وَ أَحِبَّاؤُهُ)

[2] اين گفتار را خداوند در آيه 111 سوره بقره ذكر نموده است:« وَ قالُوا لَنْ يَدْخُلَ الْجَنَّةَ إِلَّا مَنْ كانَ هُوداً أَوْ نَصارى‌».