غروب آنها بوجود خداوند استدلال كرد و گفت:(يا قَوْمِ إِنِّي بَرِي‌ءٌ مِمَّا تُشْرِكُونَ إِنِّي وَجَّهْتُ وَجْهِيَ لِلَّذِي فَطَرَ السَّماواتِ وَ الْأَرْضَ حَنِيفاً وَ ما أَنَا مِنَ الْمُشْرِكِينَ)[1] يعنى:

«اى گروه! من از آنچه شما شريك خدا قرار ميدهيد بيزارم من با ايمان خالص رو بسوى خدايى آوردم كه آفريننده آسمانها و زمين است و من هرگز با عقيده مشركان موافق نخواهم بود».

در اين هنگام تسليم درگاه خداوند گرديد. و اين موضوع البته قبل از نبوت ابراهيم بود زيرا مقام نبوت، مقام شامخ و بلندى است كه تا تسليم در برابر خداوند تحقق پيدا نكنند، انسان هرگز بمرحله نبوت نميرسد باين ترتيب اول تسليم، بعد از آن نبوّت تحقق پيدا كرد. باين نكته نيز بايد توجه داشت كه فرمان تسليم نسبت بابراهيم بطور الهام بود نه وحى زيرا وحى قبل از رسيدن بنبوّت هرگز صورت نميگيرد».

2- ابن عباس ميگويد: «اين فرمان يعنى «اسلم» هنگامى كه از «غار» بيرون آمد نسبت بابراهيم 7 صادر گرديد».

3- بعضى گفته‌اند: معناى اسلم اين است كه: «در راه اسلام، استقامت داشته باش مثل‌( فَاعْلَمْ أَنَّهُ لا إِلهَ إِلَّا اللَّهُ‌) يعنى: «در راه علم و يقين خود بتوحيد، با استقامت و ثابت قدم باش. و اين فرمان پس از رسيدن ابراهيم بمقام نبوت صادر شد.

4- برخى ميگويند: «معناى اسلم يعنى: دين خود را بوسيله توحيد، خالص بگردان و اين فرمان در آغاز نبوت ابراهيم، محقق گرديد و «قول ابراهيم:( أَسْلَمْتُ لِرَبِّ الْعالَمِينَ) نيز باين معنا است كه دين خود را براى پروردگار جهانيان خالص گردانيدم».

[سوره البقرة (2): آيه 132]

(وَ وَصَّى بِها إِبْراهِيمُ بَنِيهِ وَ يَعْقُوبُ يا بَنِيَّ إِنَّ اللَّهَ اصْطَفى‌ لَكُمُ الدِّينَ فَلا تَمُوتُنَّ إِلاَّ وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ (132))

[ترجمه‌]

ابراهيم و يعقوب فرزندان خود را نسبت بتسليم در برابر خداوند توصيه كردند كه: اى فرزندان ما خدا شما را بآئين پاك برگزيد پس سعى كنيد كه از دنيا نرويد مگر در حال مسلمان بودن (132)

[1] آيه 78 و 79 سوره انعام.