تفسير:

خداوند پس از بيان قصّه ابراهيم 7 و اينكه طريقه و ملت او طريقه و ملت حضرت محمّد 6 است، مردم را به پيروى از ملّت ابراهيم 7 ترغيب كرد و فرمود:

(وَ مَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ ...)- يعنى از دين و شريعت ابراهيم جز كسانى كه خود را بهلاكت بيفكنند روى برنميگردانند.

حسن ميگويد: مراد اين است: شريعت ابراهيم را جز كسانى كه خود را گمراه كنند ترك نمى‌كنند.

اصم ميگويد منظور اين است: جز افرادى كه جاهل بموقعيت و مقام خود باشند از شريعت ابراهيم اعراض نميكنند.

ابو مسلم معتقد است كه معناى آيه اين است كه از شريعت ابراهيم جز افرادى كه بوجود خود از لحاظ آيات و دلائل توحيد كه در آن موجود است، پى نبرده‌اند، روى برنميگردانند.

(وَ لَقَدِ اصْطَفَيْناهُ فِي الدُّنْيا ...)- يعنى در دنيا او را به پيغمبرى برگزيديم.

(وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ ...)- زجاج ميگويد: مراد اين است. كه او در آخرت از رستگاران است.

ابن عباس ميگويد: منظور اين است كه او در آخرت با صالحين يعنى همراه پدران خود كه پيمبر بوده‌اند در بهشت خواهد بود.

و نكته اينكه تنها رستگارى اخروى را براى ابراهيم ذكر كرده و فرمود(وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ) با اينكه او در دنيا هم داراى همين امتياز و صفت نيز هست اين است كه ابراهيم بجهت شايستگى مخصوصى كه دارد استحقاق كرامت و پاداش نيكو و كامل را داراست و البته پاداش كامل و خالص تنها در آخرت وجود دارد.

و اين گفتار خداوند( وَ مَنْ يَرْغَبُ عَنْ مِلَّةِ إِبْراهِيمَ إِلَّا مَنْ سَفِهَ نَفْسَهُ‌) دلالت دارد بر اينكه هر كس از شريعت حضرت محمّد 6 اعراض كند خود را بهلاكت افكنده است‌