2- منظور ابراهيم و اسماعيل درخواست توبه پذيرى از خداوند نسبت بستمكاران ذريّه خود بوده است.

3- مراد اين است كه پروردگارا رحمت و عنايت خود را شامل ما بگردان.

(إِنَّكَ أَنْتَ التَّوَّابُ ...)- تو اى پروردگارا! نسبت بگناهان بزرگ، توبه پذير ميباشى، بعضى گفته‌اند مراد از كلمه «التواب» اين است كه تو توبه را مكرر ميپذيرى.

(الرَّحِيمُ ...)- نسبت ببندگان خود داراى رحمت هستى نعمت‌هاى بزرگ بآنها عنايت ميكنى و پرده روى گناهان آنها ميپوشى.

از اين آيه اين نكته استفاده ميشود كه «دعا» نسبت بامورى كه دعا كننده ميداند تحقق پيدا نخواهد كرد نيز صحيح است زيرا ابراهيم و اسماعيل مى‌دانستند كه هرگز گناه نخواهند كرد و هيچگاه از دين اسلام جدا نخواهند شد

. [سوره البقرة (2): آيه 129]

(رَبَّنا وَ ابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولاً مِنْهُمْ يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ وَ الْحِكْمَةَ وَ يُزَكِّيهِمْ إِنَّكَ أَنْتَ الْعَزِيزُ الْحَكِيمُ (129))

[ترجمه‌]

پروردگارا در ميان فرزندان پيغمبرى از خودشان برانگيز كه آيات تو را بر مردم تلاوت كند و آنان را كتاب و حكمت بياموزد و آنها را پاك و منزه بسازد تويى كه داراى قدرت كامل و حكمت ميباشى (129)

شرح لغات‌

عزيز ...- توانايى كه مغلوب نميگردد.

حكيم ...- گاهى بمعناى مدبرى است كه با صنع محكم و تدبير نيكو افعال خود را انجام ميدهد در اين صورت از صفات فعل است و گاهى بمعناى دانا است كه از صفات ذات است.

تفسير:

بقيه دعاى ابراهيم را خداوند بيان ميفرمايد:

(رَبَّنا وَ ابْعَثْ فِيهِمْ رَسُولًا مِنْهُمْ ...)- پروردگارا در ميان آنها پيغمبرى از خودشان برانگيز. ضمير در «فيهم» به «امت مسلمان» واقع در آيه قبل برميگردد چون‌