ابراهيم از خداوند تقاضا كرد كه از ذريه او امت مسلمانى قرار بدهد.

حسن و قتاده و جمعى از علماء ميگويند: منظور از پيغمبرى كه از خداوند بعثت او را در ميان ذريه خود تقاضا كرده است «پيغمبر ما» ميباشد زيرا از رسول اكرم 6 نقل شده است كه فرمود: انا دعوة ابى ابراهيم 7 و بشارت عيسى 7 يعنى دعاى ابراهيم 7 و بشارت عيسى 7 من هستم و مراد از بشارت عيسى 7 بشارتى است كه از جمله مبشرا برسول ياتى من بعدى اسمه احمد[1] استفاده ميشود.

و دليل اين موضوع اين است كه ابراهيم 7 دعا را درباره ذريه خود كه در مكه و حوالى آن اقامت دارند كرد و گفت «ربنا و ابعث فيهم رسولا منهم» يعنى پروردگارا در ميان ذريه من كه در مكه اقامت دارند پيغمبرى مبعوث كن در حالى كه ميدانيم اين خصوصيّت بغير از حضرت محمّد 6 بر هيچكس قابل تطبيق نيست.

(يَتْلُوا عَلَيْهِمْ آياتِكَ ...)- يعنى: آياتى كه تو بر آن پيغمبر نازل ميكنى بر مردم بخواند».

(وَ يُعَلِّمُهُمُ الْكِتابَ ...)- يعنى: قرآن را بر مردم تعليم كند. البته جمله دوّم تكرار جمله اوّل نيست زيرا مفاد جمله اول اين است كه آيات الهى را بر مردم تلاوت كند تا خود مردم از دقت در اسلوب و مضامين آن آيات براستگويى و نبوت او پى ببرند و معناى جمله دوم اين است كه او شخصاً براى مردم مفاد و مدلول آن آيات را از لحاظ اشتمال آنها بر معارف و دلائل توحيد و احكام الهى بيان نمايد.

(وَ الْحِكْمَةَ ...)- در معناى «حكمت» اقوال متعددى است.

1- قتاده ميگويد: مراد از آن سنّت يعنى احاديث نبوى است.

[1] منظور اين آيه است: وَ إِذْ قالَ عِيسَى ابْنُ مَرْيَمَ يا بَنِي إِسْرائِيلَ إِنِّي رَسُولُ اللَّهِ إِلَيْكُمْ مُصَدِّقاً لِما بَيْنَ يَدَيَّ مِنَ التَّوْراةِ وَ مُبَشِّراً بِرَسُولٍ يَأْتِي مِنْ بَعْدِي اسْمُهُ أَحْمَدُ يعنى هنگامى كه عيسى بن مريم ببنى اسرائيل گفت من رسول خدا بسوى شما هستم و بحقانيت تورات كه پيش من نازل گرديده است تصديق ميكنم و نيز شما را مژده ميدهم كه بعد از من پيغمبرى كه نامش« احمد است خواهد آمد( آيه 6 سوره الصف)