«ابراهيم 7 اوّل كسى است كه مهماندارى كرد، اوّل كسى است كه ختنه كردن را عملى ساخت اول كسى است كه شارب خود را چيد و كوتاه كرد اوّل كسى است كه موى سفيد در محاسن خود ديد و در آن حال از خداوند سؤال كرد كه پروردگار را اين چيست؟ خداوند فرمود: اين وقار است» ابراهيم 7 عرضكرد: پروردگارا! بر وقار من بيفزاى».

سكونى گفتار فوق را- باستثناى اين جمله كه ابراهيم 7 اول كسى است كه شارب خود را چيد- و باضافه مطالب ذيل از امام صادق 7 نقل كرده است.

ابراهيم 7 اوّل كسى كه در راه خدا بجهاد و مقاتله پرداخت، اول كسى كه از مال خود خمس را اخراج كرد.

اول كسى است كه پوشيدن كفش را معمول ساخت و اول كسى است كه پرچم بست.

(فَأَتَمَّهُنَّ ...)- ابراهيم آن كلمات را بانجام رسانيد.

حسن ميگويد «ضمير فاعل» در كلمه «فاتمهنّ» بابراهيم 7 برميگردد[1] ولى ابو القاسم بلخى و حسين بن على مغربى ميگويد: «ضمير فاعل» در «فاتمهنّ» بخداوند برميگردد و مراد از «كلمات» امامت است زيرا ميان «فاتمهنّ» و(إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً) واو عطف فاصله نگرديده است بنا بر اين معناى كلام اين است كه خداوند ابراهيم را بواسطه كلماتى آزمايش كرد و آن كلمات را عملى و محقق ساخت به اينكه بابراهيم 7 فرمود من ترا امام و پيشواى مردم قرار ميدهم».

(قالَ إِنِّي جاعِلُكَ لِلنَّاسِ إِماماً ...)- من ترا امام مردم قرار ميدهم.

امامت دو معنا دارد

1- امام يعنى كسى كه مردم در گفتار و كردار از او پيروى كنند.

[1] بيشتر اقوال و نظرياتى كه در تفسير« كلمات» مذكور گرديد نيز همين را ايجاب ميكند.