«كسى كه در سفر روزه بگيرد از نظر گناه مانند آن است كه در وطن آن را خورده باشد» از ابن عباس نيز نقل شده كه خوردن روزه، در سفر لازم است.

و اصحاب ما از امام جعفر صادق 7 نقل كرده‌اند كه آن حضرت فرمود:

كسى كه در ماه رمضان در مسافرت روزه بگيرد مانند آنست كه در وطن، روزه خود را خورده باشد.

و نيز از آن حضرت نقل شده كه فرمود: «اگر كسى در سفر باشد و روزه بگيرد من بر او نماز نميخوانم.

و از پيامبر اكرم 6 نيز نقل شده است كه فرمود: «هر كس سفرش براى شكار و در راه گناه نباشد لازم است كه روزه خود را افطار نمايد و نمازهايش را شكسته بخواند.

عيّاشى از محمّد بن مسلّم و او از امام صادق 7 نقل كرده كه رسول اكرم در سفر نه روزه مستحبى ميگرفت و نه واجب تا وقتى اين آيه در «كراع الغميم» (كه محلّى بين مكه و مدينه بود نازل شد و موقع ظهر بود حضرت در آنجا آبى طلبيد و آشاميد و دستور داد ديگران هم روزه خود افطار كنند جمعى از آن حضرت پيروى كردند ولى عده‌اى گفتند اكنون ظهر است ما روزه خود را بپايان ميرسانيم رسول اكرم 6 دسته دوم را گناهكار ناميد و تا رسول اكرم زنده بود آنان بهمين نام خوانده ميشدند.

(وَ عَلَى الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ ...)- بيشتر دانشمندان ضمير آخر اين فعل را به «صوم» برگردانده و معنا كرده‌اند كه خداوند كسانى را كه قدرت روزه گرفتن دارند مخير كرده است بين اينكه روزه بگيرند و كفّاره ندهند و يا اينكه عوض روزه از هر روزى يك مسكين را غذا دهند و اين تخير از جهت عادت نداشتن مردم بروزه جعل شد. ولى اين حكم بعداً با آيه كريمه:(فَمَنْ شَهِدَ مِنْكُمُ الشَّهْرَ فَلْيَصُمْهُ) (هر كه در ماه رمضان حاضر باشد بايد روزه بگيرد) نسخ شد.

و برخى چون «حسن» و ابو مسلم ضمير «هاء» در يطيقونه» به «فديه»