قول دوّم- بيشتر مفسّران چون ابن عباس و حسن و جبائى و ابو مسلم و ديگران ميگويند مراد از اين ايّام معلوم همان ماه رمضان است چيزى كه هست خداوند در آيه قبل:(كُتِبَ عَلَيْكُمُ الصِّيامُ) بطور سر بسته فرمود روزه واجب است و در اين آيه بيان ميكند كه آن روزه، در روزهاى معينى ميباشد سپس در آيه بعد (شهر رمضان) توضيح ميدهد كه آن روزهاى معيّن ماه رمضان است.

قاضى ميگويد چون دليلى بر نسخ در دست نيست از اين جهت احتمال دوم در مورد (ايّام) بهتر است كه مستلزم نسخ نيست.

((فَمَنْ كانَ مِنْكُمْ مَرِيضاً أَوْ عَلى‌ سَفَرٍ فَعِدَّةٌ مِنْ أَيَّامٍ أُخَرَ). هر كسى از شما مريض و يا مسافر باشد پس روزهايى ديگر.

در اين آيه كلمه:(عَلى‌ سَفَرٍ) كه ظرف مى‌باشد بر كلمه «مريضاً» كه اسم است و از جنبه ادبى ميگويند عطف ظرف بر اسم جايز نيست بنا بر اين گفته ميشود كلمه «على سفر» نيز كه ظرف است باسم تأويل ميشود كه «مسافر» باشد و معنايش چنين است كه هر كس مريض يا مسافر باشد ...

اين آيه دلالت ميكند كه روزه شخص مسافر و مريض درست نيست و بايد بخورند زيرا خداوند بمجرد سفر و مرض، قضاى روزه آنان را واجب كرده است.

بعضى تصوّر كرده‌اند كه در آيه چنين تقدير شده است كه «فانظر» يعنى روزه‌اش را خورده باشد بر او قضاى روزه لازم است ولى اين تقدير بر خلاف ظاهر آيه است و عدّه زيادى از صحابه قائل بوجوب افطار در سفر شده‌اند و همين نظريه از پيشوايان ما نيز نقل شده است. و نقل شده مردى كه در سفر روزه گرفته بود عمر باو دستور داد كه روزه‌اش را دوباره بگيرد.

و يوسف بن حكم ميگويد از عمر سؤال كردم از حكم روزه در مسافرت؟ او جواب داد اگر تو بكسى صدقه‌اى بدهى و او آن را بتو برگرداند آيا تو خشمگين نمى‌شوى! افطار روزه در سفر هم صدقه‌اى است كه خداوند بشما داده است.

و عبد الرحمن بن عوف از پيغمبر اكرم 6 نقل كرده كه حضرت فرمود: