(كفاره) برگردانده و معنا كرده‌اند كه بر كسانى كه توانايى فديه دارند ...

در اينكه منظور از:(الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ) چه كسانى هستند سه قول بيان شده است.

1- منظور همه مردم‌اند كه در آغاز مخيّر بودند بين روزه و يا فديه ولى اين حكم نسخ شد.

2- اين حكم تخيير درباره زنان باردار و يا شيرده و پير مردان بود و سپس زنان باردار و بچه شيرده از اين حكم استثناء شده و پيران باقى ماندند (حسن- عطا).

3- مقصود كسانى‌اند كه نخست قدرت روزه گرفتن داشته و سپس عاجز شده‌اند بنا بر اين در آيه نسخ و تغيير حكمى پيش نيامده است (سدى).

از حضرت امام صادق 7 نقل شده كه مراد كسانى‌اند كه اول توانايى بروزه گرفتن داشته و بعد، در اثر پيرى و يا مرض تشنگى و نظائر آن ناتوان گشته‌اند و واجب است كه آنان براى هر روزى يك «مد»[1] طعام بدهند.

على بن ابراهيم از امام صادق 7 نقل كرده كه حضرت فرمود: مراد از «(الَّذِينَ يُطِيقُونَهُ فِدْيَةٌ) اينست كه شخصى كه در ماه رمضان بواسطه مرض روزه خود را خورده و سپس خوب شده است ولى تا ماه رمضان ديگر قضاى آن را بجا نياورده است در اين صورت بايد روزه آن روزها را بگيرد و نيز براى هر روز يك «مدّ» غذا بدهد.

(فِدْيَةٌ طَعامُ مِسْكِينٍ ...)- درباره مقدار «فديه» اختلاف شده است اهل عراق گفته‌اند براى يك روز نصف صاع است‌[2] شافعى معتقد است كه براى هر يك روز يك «مد» است.

بعقيده ما كسى كه قدرت دارد بايد براى هر روز دو «مد» بدهد و چنانچه قدرت ندارد يك «مد» كافى است.

[1]« مد» تقريباً ده سير است.

[2] مقدار صاع 3 كيلو ميباشد كه نصف آن يك كيلو و نيم است.