بعضى گفته‌اند شعور بآن قبيل ادراك گفته ميشود كه از راه حسّ صورت بگيرد و لطيف هم باشد و آن از «شعر» بمعناى موى مأخوذ است و «شاعر» را باين مناسبت شاعر ميگويند كه دركهاى لطيف و دقيقى در تنظيم الفاظ و معانى دارد.

تفسير:

پس از اينكه خداوند بصبر و نماز بمنظور كمك گرفتن از آنها و افزودن نيرو بوسيله آنها در راه جهاد بوسيله آنها در راه جهاد امر نمود، فرمود:

(وَ لا تَقُولُوا لِمَنْ يُقْتَلُ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أَمْواتٌ ...)- بكسانى كه در راه خدا در جهاد كشته ميشوند هرگز «اموات» نگوئيد.

(بَلْ أَحْياءٌ ...)- در معناى اين عبارت چند قول است:

1- ابن عباس و قتاده و مجاهد و حسن و عمر و بن عبيد و واصل بن عطا ميگويند: مراد اين است كه آنان نمرده‌اند و در حقيقت تا روز قيامت زنده ميباشند جبائى و رمّانى و جميع مفسرين همين قول را اختيار كرده‌اند و صحيح هم همين است 2- مشركين مى‌گفتند اصحاب محمّد بدون جهت خود را در جنگها بكشتن ميدهند و آنان بكشته شدن از بين ميروند و نابود مى‌شوند خداوند در جواب آنها اعلام كرد كه گفتار مشركين ابداً درست نيست و مقتولين در جهاد در روز قيامت مجدّداً زنده ميشوند و بپاداش خود مى‌رسند اين قول را غير از بلخى هيچكس نگفته است.

3- اصمّ ميگويد مراد اين است كه كشته شدگان راه خدا چون داراى هدايت و ايمان و دين صحيح هستند نمرده‌اند و زنده هستند بدليل گفتار خداوند(: أَ وَ مَنْ كانَ مَيْتاً فَأَحْيَيْناهُ‌)[1] يعنى آيا كسى كه مرده بود و او را زنده نموديم كه منظور از مرگ و زندگى ضلالت و هدايت است».

4- مقصود اين است كه چون از آنها نام نيك در روزگار باقى مانده است زنده ميباشند، چنان كه حضرت امير مؤمنان عليه السَّلام فرمود:

«هلك خزّان الأموال و العلماء باقون ما بقى الدّهر اعيانهم مفقودة و آثارهم في القلوب موجودة»

يعنى آنان كه مالك‌

[1] آيه 122 سوره انعام