اختراع كننده است آسمانها در زمين را، و هنگامى كه اراده كند عملى را
بآن ميگويد: باش و سپس آن ميباشد. (117)
شرح لغات:
بديع ...- مخترع.
قضى ...- حكم كرد.
تفسير:
پس از آنكه خداوند تنزيه كرد خود را از اتخاذ ولد و استدلال نمود به
اينكه آنچه در آسمانها و زمين است ملك او است- و ملكيت با فرزند بودن سازش ندارد-
تأكيد نمود اين معنى را و فرمود:
(بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ...)-
اختراع كننده است آسمانها و زمين را.
و ايجاد نمود آن دو را از روى ابتكار بدون اينكه از ساخته شده ديگرى
اقتباس كرده و فرا گرفته باشد.