جبائى ميگويد: همه بر يك حال استقرار دارند- يعنى قنوت معناى دوام را دارد- و آن حال شهادت دادن به خداوندگارى او است از راه آثار صنعت او.

ابو مسلم ميگويد: همه در دائره ملك و سلطنت او هستند و هر نحو بخواهد تصرّف ميكند و براى او امتناع ندارد ..

[سوره البقرة (2): آيه 117]

(بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ وَ إِذا قَضى‌ أَمْراً فَإِنَّما يَقُولُ لَهُ كُنْ فَيَكُونُ (117))

[ترجمه‌]

اختراع كننده است آسمانها در زمين را، و هنگامى كه اراده كند عملى را بآن ميگويد: باش و سپس آن ميباشد. (117)

شرح لغات:

بديع ...- مخترع.

قضى ...- حكم كرد.

تفسير:

پس از آنكه خداوند تنزيه كرد خود را از اتخاذ ولد و استدلال نمود به اينكه آنچه در آسمانها و زمين است ملك او است- و ملكيت با فرزند بودن سازش ندارد- تأكيد نمود اين معنى را و فرمود:

(بَدِيعُ السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ ...)- اختراع كننده است آسمانها و زمين را.

و ايجاد نمود آن دو را از روى ابتكار بدون اينكه از ساخته شده ديگرى اقتباس كرده و فرا گرفته باشد.

(وَ إِذا قَضى‌ أَمْراً ...)- و هنگامى كه اراده كند عملى را.

برخى گفته‌اند: معناى آن اين است: هنگامى كه امرى را بجا آورد يعنى اراده نمايد كه امرى را احداث نمايد مانند آيه شريفه:(فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ)[1] كه معناى آن اين است: هنگامى كه اراده قرائت قرآن نمودى استعاذه بخدا بنما- و اعوذ باللَّه بگو-.

پاره‌اى گفته‌اند: معناى آن: هنگامى كه استوار كند امرى را ميباشد.

[1] سوره 16 آيه 98 هنگامى كه اراده قرائت قرآن نمودى پناه بخدا ببر.