(وَ تَخْلُقُونَ إِفْكاً): و انجام مى‌دهيد كار دروغى را كه مى‌گوييد اين بت‌ها خدا هستند (و سعادت و پيشرفت ما بدست آنها است). اين معنى از (سدى) نقل شده ولى (مجاهد و قتاده و ابى على جبائى) روايت كرده‌اند كه بعضى در معنى آيه چنين ميگويند كه «و تصنعون اصناماً بايديكم» بوده يعنى با دست خود بتهايى را ميسازيد.

و خداوند بتهاى آنان را «افك» ناميده است زيرا آنها بدروغ ادعا مى‌كردند كه بتها خدا ميباشند.

سپس خداوند (بمنظور توجه و بيدارى خرد) عجز خدايان آنان را، كه رزق و مايه احتياجات ايشان را مالك نبوده و نميتوانند پرداخت كنند بيان ميفرمايد:

(إِنَّ الَّذِينَ تَعْبُدُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ لا يَمْلِكُونَ لَكُمْ رِزْقاً): آنچه را كه عبادت آن نموده و از (اطاعت و عبادت) خداوند جهان سرپيچى مينمائيد، مالك رزق (روزى و معيشت زندگانى) شما نيستند. «ملك» (بآن چيزى گفته مى‌شود كه) قدرت و تسلط مالك بر او بوده و مى‌تواند هر نوع تصرفاتى را در آن انجام دهد و البته آن تصرف تام در حقيقت فقط مربوط بخداوند ميباشد زيرا انسان بآنچه خدا باو داده مالك است، بنا بر اين اصل مالكيت در تمام خلقت و هستى موجودات، همه از آن خداوند بوده و كسى كه مالك (و دهنده) رزق ديگرى نباشد شايستگى معبود واقع شدن را ندارد زيرا عبادت بواسطه بالاترين مراتب نعمت واجب شده و جز خداوند احدى را بر آن قدرتى نيست، پس عبادت بايد منحصر در ذات خدا باشد.

(فَابْتَغُوا عِنْدَ اللَّهِ الرِّزْقَ‌): پس رزق را از خداوند طلب كنيد نه از غير او.

(وَ اعْبُدُوهُ وَ اشْكُرُوا لَهُ‌): و عبادت او نموده شكر او بجاى آوريد نسبت بآنچه كه بر شما ارزانى داشته از اصول نعمت (و مايه زندگى) چه از حيات انسانى گرفته تا وسايل معيشت و غير آنها.

(إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌): بسوى فرمان خدا در قيامت بازگشت مينمائيد تا هر كسى را بقدر اعمالش پاداش دهد. سپس خداوند عرب را مخاطب ساخته و فرمود:

(وَ إِنْ تُكَذِّبُوا): اگر تكذيب كنيد محمد 6 (فرستاده ما) را.