(فَقَدْ كَذَّبَ أُمَمٌ مِنْ قَبْلِكُمْ‌): البته (امر تازه‌اى نيست) ملتهايى قبل شما نيز تكذيب پيامبران خود نمودند كه (براى هدايت و سعادت) بسوى آنان فرستاده شده بودند.

(وَ ما عَلَى الرَّسُولِ إِلَّا الْبَلاغُ الْمُبِينُ‌): و نيست بر پيامبر جز همان رسالت و بيان (حقايق) بطور واضح و روشن، او وظيفه ندارد افراد ملت خود را مجبور كند تا بآئين ايمان بخدا بگروند.

(أَ وَ لَمْ يَرَوْا كَيْفَ يُبْدِئُ اللَّهُ الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ‌): آيا نديده‌اند چگونه آفرينش (انسان و هر موجودى) را پديد مى‌آورد سپس (هم او) آن را باز ميگرداند، چون كفار مكه افرادى بودند كه روز قيامت را انكار مينمودند اما اقرار داشتند كه خداوند خالق انسان و جهان هستى است لذا خداوند چنين فرمود- آيا با خرد خويشتن در اين باره فكر نكردند تا بدانند چگونه خداوند خلق فرمود جهان هستى را بعد از آنكه نيست بود، (همان خدا نيز) او را پس از مرگ در قيامت باز ميگرداند (تا پاداش اعمال خويش را بگيرد). ابن عباس ميگويد مقصود خداوند در اين آيه دو خلقت است اول (جهان دنيا و هستى در اين عالم) و دوم (جهان آخرت و روز رستاخيز).

(إِنَّ ذلِكَ عَلَى اللَّهِ يَسِيرٌ): البته اين امر (جهان آخرت) بر خداوند آسان است زيرا همانگونه كه بر ابداء خلقت و آفرينش موجودات از عدم بوجود قدرت داشت، بر اعاده آنان پس از مرگ (در قيامت) نيرومندتر است. سپس خداوند خطاب به پيامبر نموده ميفرمايد:

(قُلْ‌): بگو (اى محمد 6 باين بت‌پرستان:

(سِيرُوا فِي الْأَرْضِ فَانْظُرُوا كَيْفَ بَدَأَ الْخَلْقَ‌): بگرديد روى زمين (و بمناطق آن مسافرت كنيد) تا بنگريد چگونه خداوند آفرينش جهان را پديد آورد و آثار پيشينيان خود را بجوئيد كه (بر اثر گناه و نافرمانى) كارشان بكجا كشيد تا عبرتى شده و بخداوند خود ايمان آوريد.