در پشت مسجد (قبا) حرث را ملاقات كرد و بياد سوگند و شكنجه‌هاى گذشته افتاده او را بقتل رسانيد، باو خبر دادند برادرت اسلام آورده بود چرا كشتى؟ عياش بسيار ناراحت شده گريه كرد و بحضور پيامبر اسلام 6 شرفياب شد و قصه را بعرض رسانيد. فوراً اين آيه نازل شد كه «(وَ ما كانَ لِمُؤْمِنٍ أَنْ يَقْتُلَ مُؤْمِناً إِلَّا خَطَأً) تا آخر».

ضحاك مى‌گويد: كه آيه مذكور (آيه 10) در باره‌ى واقعه‌ى ديگرى نازل شده و آن جمعيتى از منافقين بودند كه ميگفتند ايمان آورديم ولى چون در راه ايمان و عقيده‌ى خويشتن از مشركين رنج ميديدند دست از آئين اسلام و ايمان بخدا برداشته و به آئين بت‌پرستى برمى‌گشتند. و اما قتاده نقل كرده كه اين آيه در باره‌ى بت پرستانى كه بازگشت بمكه نمودند، نازل گرديده است.

مقصود:

چون خداوند در آيات پيش مراقبت نفس و خويشتن دارى را با انجام فرامين او در اميد و ترس انسان نسبت بآينده، بيان فرمود، اكنون درباره‌ى مجاهده انسان سخن ميفرمايد.

(وَ مَنْ جاهَدَ فَإِنَّما يُجاهِدُ لِنَفْسِهِ‌): انسانى كه با شيطان و وسوسه‌هاى او مبارزه نموده و در مبارزه با دشمنان بمنظور استوارى دين كوشش مى‌نمايد و نيز با شهوتهاى نفس و خواستهاى خطرناك هواى دل كه از هر دشمنى سخت‌تر است، مبارزه مى‌كند، او در حقيقت براى نفع خويشتن قدم برداشته پاداش و نتيجه كار او بخودش بر ميگردد.

نه آنكه تصور كند منافع آن بخداوند جهان برگشت مى‌كند.

(إِنَّ اللَّهَ لَغَنِيٌّ عَنِ الْعالَمِينَ‌): خداوند بفرمان‌بردارى مردم احتياجى ندارد و اوامر و نواهى خدا بمنظور منفعتى كه عايد او شود نيست، بلكه براى منافع مردم است.

(وَ الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ لَنُكَفِّرَنَّ عَنْهُمْ سَيِّئاتِهِمْ‌): آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند، محو مى‌كنيم گناهان و بديهايى را كه آنان زمان كفر انجام دادند تا جايى كه در اثر آن اعمال شايسته بدى‌ها جبران شده‌