گويا مرتكب زشتيها نشده‌اند.

(وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَحْسَنَ الَّذِي كانُوا يَعْمَلُونَ‌): و پاداش به بهترين اعمال آنان كه عبادت و اطاعت از فرامين خداوند است خواهيم داد.

يعنى بديهايى كه در حال كفر انجام داده‌اند بوسيله اسلام آن را محو ميكنيم و باعمال شايسته آنان كه در حال اسلام بوده پاداش ميدهيم. و چون در اين آيه خداوند امر نمود تا مسلمانان با كفار مبارزه و جهاد كنند و از آنان دورى گزينند لذا وظيفه فرزند را نسبت به پدر و مادر چنين بيان فرمود.

(وَ وَصَّيْنَا الْإِنْسانَ بِوالِدَيْهِ حُسْناً): دستور داده‌ايم بانسان كه نسبت بپدر و مادر نيكويى نمايد و برفتار پسنديده عمل كند تا رضايت آنان را نسبت بخود جلب نموده و خوشنود سازد. سپس خداوند بهر يك از افراد انسان دستور ميدهد.

(وَ إِنْ جاهَداكَ‌): و اگر مجاهده و مبارزه نمودند پدر و مادرت با تو اى انسان و جديت نمودند.

(لِتُشْرِكَ بِي‌): تا شريك قائل شدى در عبادة و اطاعت من.

(ما لَيْسَ لَكَ بِهِ عِلْمٌ‌): چيزى را كه بآن آگاهى ندارى يعنى هيچكس نسبت به آن آگاهى ندارد.

(فَلا تُطِعْهُما): پس نبايد در اين باره از پدر و مادر اطاعت كنى.

بنا بر اين خداوند سبحان امر نموده بانسان كه بايد در افعالى كه لازم است انجام دهد از پدر و مادر پيروى كند و دستور آنان در اين جهت واجب و لازم الاطاعه ميباشد ولى در باره كارهايى كه انسان مختار است با مصلحت انديشى انجام دهد يا ترك كند، اطاعت و قبول مصلحت بينى پدر و مادر البته بهتر است تا سخن آنان را اعتنا نكرده، رد كند. اما در كارهايى كه از نظر دستور اسلام ممنوع اعلام شده هرگز نبايد سخن آنان را بپذيرد و مرتكب بجنايات و ممنوعات شرعى شود كه از جمله‌ى آنها شرك بخداوند است، و از اينكه آيه در اين باره نفى علم نموده است براى آنست كه انسان خود را با جستجو نمودن دليل آن بزحمت نياندازد زيرا چيزى را كه اصلا