اينست كه كافران متحير ميمانند چون با ظهور آن روز حجتها و دلائل آنان نسبت بانكار قيامت باطل ميشود.

(وَ لَمْ يَكُنْ لَهُمْ مِنْ شُرَكائِهِمْ شُفَعاءُ): و نخواهد بود براى ايشان از بت‌هايى كه معبودشان بود هيچ شفيع و واسطه‌اى تا شفاعت كند و عذاب آخرت را از آنان دور نمايد، چون ايشان بت‌ها را پرستش و عبادت ميكردند باميد اينكه تا آنها وسائل تقربشان را بسوى خداوند جهان فراهم سازند.

(وَ كانُوا بِشُرَكائِهِمْ كافِرِينَ‌): در آن روز مشركين و كفار نسبت به بت‌هاى خود برائت جسته و انكار خدايى آنها را مينمايند و بنا بگفته «جبائى و ابى مسلم» اقرار خواهند نمود كه خداوند جهان و خالق عالم بى‌شريك است.

(وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ‌): و روزى كه قيامت ظاهر شود در آن روز از هم جدا ميشوند پس مؤمنين در سمت راست و مشركين در سمت چپ- پهنه قيامت- قرار ميگيرند، و اين آخرين جدايى بين آن دو دسته است كه بعدش ديگر هرگز با هم يك گروه نخواهند گرديد.

«حسن» گويد: يعنى اگر چه در دنيا آن دو گروه با هم زندگى ميكردند، اما در قيامت جدا شده، مؤمنان در بهشت و كافران در عذاب جهنم پروردگار خواهند بود.

(فَأَمَّا الَّذِينَ آمَنُوا وَ عَمِلُوا الصَّالِحاتِ فَهُمْ فِي رَوْضَةٍ يُحْبَرُونَ‌): پس آنان كه ايمان آوردند و كارهاى شايسته انجام دادند در (باغستان) بهشت پذيرايى ميشوند و بگفته «قتاده و مجاهد» آن چنان شادمانند كه اثرش از چهره‌هاى‌شان ظاهر ميگردد.

«الروضة» عبارت از باغستان محدودى است كه خوش منظر و مسرت بخش باشد.

«ابن عباس» گويد: مقصود از يحبرون يعنى در آنجا مورد احترام و پذيرايى قرار ميگيرند و يا بوسيله شنيدن (از نغمه‌هاى موزون) لذت ميبرند.

«يحيى بن ابى كثير و اوزاعى از ابو الحسن عبيد اللَّه بن محمد بن احمد بيهقى و او از جدش امام ابو بكر احمد بن حسين بيهقى و او از ابو سعيد عبد الملك بن ابى‌