بايد دانست كه در آيه از اينكه اين لغت «روضة» استعمال شده براى آنست كه «روضه» بمعنى باغستان و گلستان و در نزد عرب از هر چيز پسنديده‌تر است. «اعشى» در شعر خود گويد:

يعنى باغى از باغهاى «حزن» كه تقسيم بندى شده بستانهايش و آن قدر باران فراوان بر آنها باريده كه فوق العاده سر سبز و گويا گلهاى سيراب شده‌اش بخورشيد مى‌خندند و از بسيارى رياحين قباى سبز رنگ بلندى در بر گرفته است.

چنين گلستانى بپاى بستانهاى (هريره) حتى يك روز هم نخواهد رسيد از نظر عطر گلها و زيبائيش بهنگام غروب.

اعراب:

(وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يَوْمَئِذٍ يَتَفَرَّقُونَ‌): «يوم» ظرف براى يتفرقون بوده و «يومئذ» بدل از ظرف ميباشد.

(وَ كَذلِكَ تُخْرَجُونَ‌): كاف در «كذلك» بواسطه «يخرجون» منصوب است.

مقصود:

پس از پايان آيات گذشته خداوند از قدرت خود نسبت باعادة مخلوقات در قيامت، سخن بميان آورده چنين ميفرمايد.

(اللَّهُ يَبْدَؤُا الْخَلْقَ ثُمَّ يُعِيدُهُ‌): خداوند است كه جهان موجودات را خلق ميكند و بعد از مرگ باز آنان را برميگرداند و بصورت اول زنده مينمايد.

(ثُمَّ إِلَيْهِ تُرْجَعُونَ‌): سپس بسوى خداوند بازگشت مينمائيد تا او پاداش اعمال عباد را به شما بدهد.

(وَ يَوْمَ تَقُومُ السَّاعَةُ يُبْلِسُ الْمُجْرِمُونَ‌): و روزى كه قيامت بپا شود كافران از رحمت پروردگار و نعمتهاى او كه بمؤمنين داده، مأيوسند. و بعضى گفته‌اند مقصود