درست نيست. زيرا كلام متضمن مذمت بر ترك سجود است و بنا بر اين دلالت بر وجوب سجده دارد. نظير:(وَ إِذا قِيلَ لَهُمُ اسْجُدُوا لِلرَّحْمنِ قالُوا وَ مَا الرَّحْمنُ) (هنگامى كه به آنها گفته مى‌شود كه براى رحمان سجده كنيد، گويند: چيست رحمان؟: فرقان 60).

(الَّذِي يُخْرِجُ الْخَبْ‌ءَ فِي السَّماواتِ وَ الْأَرْضِ‌): خدايى كه در آسمانها و زمين چيزهايى را خارج مى‌سازد كه از نظرها مخفى هستند و به همين جهت پيش از آنكه بيرون آورده شوند، ادراك نميشوند. تمام چيزهايى كه خداوند آنها را از نيستى به هستى مى‌آورد، چنينند.

برخى گويند: خبأ به معنى غيب است. يعنى خداوند غيب آسمانها و زمين را ميداند.

برخى گويند: خبأ آسمانها باران و خبأ زمين گياه و درختان است.

(وَ يَعْلَمُ ما تُخْفُونَ وَ ما تُعْلِنُونَ‌): و خدا به همه امور آشكار و نهان داناست.

(اللَّهُ لا إِلهَ إِلَّا هُوَ رَبُّ الْعَرْشِ الْعَظِيمِ‌): خدايى كه خداى عرش عظيم است و جز او خدايى نيست.

تا اينجا سخنان هدهد به پايان مى‌رسد.

ممكن است اين قسمت از سخن هدهد نباشد. بلكه از خود خداوند باشد در ستايش ذات.

عرش تخت شاهى است كه خدا به آن عظمت بخشيده و بر فراز آسمانهاى هفتگانه قرار داده و فرشتگان را در پيرامون آن گماشته و اعمال مردم به عرش برده ميشود و بركات از ناحيه آن نازل مى‌شود و بنا بر اين شأنش عظيم است همانطورى كه به عظمت توصيف شده است و از اعظم مخلوقات الهى است.