(لِيَجْعَلَ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ فِتْنَةً لِلَّذِينَ فِي قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ وَ الْقاسِيَةِ قُلُوبُهُمْ‌):

جبائى گويد: اينكار بمنظور سختگيرى در عبادت و امتحان است. يعنى: خداوند تكليف را بر آنهايى كه در دلشان شك بود و سنگدل شده بودند، سخت گرفت و ناچار شدند فرق ميان سخن محكم خدا و القاء شيطان را بپذيرند.

(وَ إِنَّ الظَّالِمِينَ لَفِي شِقاقٍ بَعِيدٍ): ستمكاران سرگرم دشمنى و گرفتار مخالفتى هستند كه دور از حق است.

(وَ لِيَعْلَمَ الَّذِينَ أُوتُوا الْعِلْمَ أَنَّهُ الْحَقُّ مِنْ رَبِّكَ‌): تا آنها كه بخدا و توحيد و حكمتش علم دارند، بدانند كه قرآن حق است و قابل تغيير و تبديل و زياد و كم نيست.

(فَيُؤْمِنُوا بِهِ‌): تا ايمان آنها استوار بماند، و بقولى يعنى: برايمان آنها افزوده شود.

(فَتُخْبِتَ لَهُ قُلُوبُهُمْ‌): و بر اثر قوت ايمان، در پيشگاه قرآن خشوع و تواضع پيدا كنند.

(وَ إِنَّ اللَّهَ لَهادِ الَّذِينَ آمَنُوا إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ‌): خدا مردم مؤمن را براهى روشن و بى‌پيچ و خم هدايت ميكند. منظور اين است كه آنها را بر دين حق استوار ميدارد. برخى گويند: يعنى آنها را بسبب ايمان براه بهشت هدايت ميكند.

(وَ لا يَزالُ الَّذِينَ كَفَرُوا فِي مِرْيَةٍ مِنْهُ‌): مردم كافر همواره در باره قرآن گرفتار شكند. اين جمله، مخصوص كسانى است كه خدا ميداند كه هيچگاه ايمان نمى‌آورند.

(حَتَّى تَأْتِيَهُمُ السَّاعَةُ بَغْتَةً): تا در حين غفلت و بطور ناگهانى، قيامت، ايشان را فرا رسد.

(أَوْ يَأْتِيَهُمْ عَذابُ يَوْمٍ عَقِيمٍ‌): يا اينكه عذاب روزى بيمانند. كه بقول قتاده و مجاهد همان روز جنگ بدر است. آنها را گرفتار سازد. اينكه روز بدر را عقيم مى‌نامد، بخاطر اين است كه آن روز بخاطر جنگ فرشتگان و دشوارى كار، روزى بيمانند بوده است. نظير آن شعر زير است: