و فريب دهنده واقعى شيطان است.

(فَيَنْسَخُ اللَّهُ ما يُلْقِي الشَّيْطانُ‌): خداوند بوسيله حجت‌هاى خود القاء شيطان را زايل ميكند.

اين جمله براى تسلى خاطر پيامبر گرامى اسلام است. تا از تكذيب مشركين و جمله‌اى كه در مدح خدايان بتلاوتش افزودند، ناراحت نشود.

اما اگر مقصود، آرزوى قلبى باشد، معنى آيه اين است كه چون پيامبر بعضى از امور را در قلب خود آرزو كند، شيطان در دلش وسوسه ميكند و او را بباطل ميخواند.

لكن خداوند وسوسه و دعوت شيطان را باطل ميكند و او را ارشاد ميكند كه:

بمخالفت شيطان پرداخته، فريبكارى‌هاى او را نشنود.

مرحوم سيد مرتضى بدنبال اين مطالب ميگويد: اما احاديثى كه در اين باب روايت شده (و خلاف معنى فوق افاده ميكند) مورد طعن و از نظر علماء حديث ضعيف است. وانگهى روايات ديگر مقام انبياء را از هر گونه نقصى منزه شمرده‌اند. آيا ممكن است گفته شود كه پيامبر خدا 6 جمله «تلك الغرانيق ...» را بقرآن اضافه كرده باشد، حال آنكه خداوند متعال در خود قرآن ميگويد:(كَذلِكَ لِنُثَبِّتَ بِهِ فُؤادَكَ) (چنين است كه قلب ترا بقرآن ثابت و استوار ميگردانيم: فرقان 32)(سَنُقْرِئُكَ فَلا تَنْسى‌) (بزودى ترا بقرائت قرآن و اميداريم كه فراموش نكنى: الاعلى 6) ممكن است كسى بگويد: پيامبر بزرگ اسلام اين جملات را سهواً گفته است.

لكن بايد دانست كه اين جملات از نظر وزن با آيات ديگر سوره هماهنگ است و بسيار بعيد است كه كسى از روى سهو اين چنين سخن بگويد. وانگهى از نظر ارتباط معنوى اين جملات با آيات ديگر هم انسان اطمينان حاصل ميكند كه نميتواند از روى سهو باشد. زيرا ما ميدانيم كه اگر قصيده‌اى خوانده شود ممكن نيست كه كسى سهو كند و شعرى بوزن ابيات قصيده و متناسب با معنى آنها بر زبان آورد.

ممكن است همانطورى كه در باره شأن نزول. گفتيم، مشركين اين جمله‌هاى اضافى را در حين قرائت پيامبر يا در حين نمازش القاء كرده باشند، تا او را بغلط بيندازند.