چنان كه مى‌فرمايد:(وَ عِنْدَهُ مَفاتِحُ الْغَيْبِ) (خزائن غيب پيش خداوند است: انعام 59).

ابن عباس گويد: منظور كسى است كه وكيل و قيم مالك است در ملك و گله‌اش.

او مى‌تواند از ميوه درختان و شير گوسفندان استفاده برد. برخى گويند: هر گاه كليد ملكى در دست كسى باشد، خزانه‌دار است و مى‌تواند به اندازه كمى از آن ملك بخورد.

برخى گويند: منظور اين است كه اگر سرپرستى طعامى از طرف مالك بعهده كسى گذاشته شده باشد. مى‌تواند از آن طعام بخورد.

(أَوْ صَدِيقِكُمْ‌): همچنين مى‌توان از خانه دوستان صميمى بدون اذن ايشان غذا خورد. دوست صميمى كسى است كه ظاهر و باطنش با انسان يكى باشد. كلمه صديق هم مفرد است و هم جمع. امام صادق (ع) فرمود: بخدا او مردى است كه بخانه دوست مى‌آيد و غذاى او را بدون اذنش ميخورد. در روايت است كه دوستى از دوستان ربيع بن خثيم داخل منزل او شد و از غذاى او خورد. وقتى كه ربيع به منزل آمد، كنيز جريان را به اطلاعش رسانيد. گفت: اگر راست است، آزادت كردم.

(لَيْسَ عَلَيْكُمْ جُناحٌ أَنْ تَأْكُلُوا جَمِيعاً أَوْ أَشْتاتاً): گناهى بر شما نيست كه دسته جمعى بخوريد يا جدا جدا. در باره اين قسمت چند وجه ذكر شده است: 1- يكى از قبيله‌هاى كنانه رسمشان اين بود كه تنها غذا نميخوردند. گاهى اتفاق مى‌افتاد كه شتر خود را مدتى نمى‌دوشيدند تا كسى پيدا شود و شير دوخته را با او بخورند.

خداوند اعلام فرمود: كه اگر كسى تنها غذا بخورد گناهى بر او نيست. 2- يعنى مانعى نيست كه ثروتمند در خانه خود با فقير غذا بخورد، زيرا ثروتمند به خانه خويشاوند فقير خود مى‌رفت و او را بخانه خود براى خوردن غذا دعوت مى‌كرد. 3- رسم آنها اين بود كه اگر مهمانى بر آنها وارد مى‌شد، غذا را با او ميخوردند. خداوند اجازه داد كه با مهمان غذا بخورند يا تنها اين اقوال بهمديگر نزديكند و بهتر حمل بر همه اين معانى است.

(فَإِذا دَخَلْتُمْ بُيُوتاً فَسَلِّمُوا عَلى‌ أَنْفُسِكُمْ‌): وقتى داخل خانه‌اى مى‌شويد بر يكديگر سلام كنيد. پس نظير:(أَنِ اقْتُلُوا أَنْفُسَكُمْ) است (يكديگر را بكشيد: نساء