(وَ الْمُهاجِرِينَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ‌): ثروتمندان و توانگران سوگند نخورند- يا كوتاهى نكنند- از كمك كردن به خويشاوندان و مستمندان و هجرت كنندگان در راه خدا.

مسطح هم خويشاوند ابو بكر بود، هم مستمند بود و هم مهاجر.

(وَ لْيَعْفُوا وَ لْيَصْفَحُوا): بايد از خطاى آنها و گناهانشان در گذرند.

سپس به توانگران مى‌گويد:

(أَ لا تُحِبُّونَ أَنْ يَغْفِرَ اللَّهُ لَكُمْ وَ اللَّهُ غَفُورٌ رَحِيمٌ‌): آيا دوست نميداريد كه خداوند به پاداش عفوتان، شما را بيامرزد؟ خداوند آمرزگار و رحيم است.

(إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ الْغافِلاتِ الْمُؤْمِناتِ لُعِنُوا فِي الدُّنْيا وَ الْآخِرَةِ):

آنان كه زنان پاكدامن و بى‌خبر از كارهاى زشت و مؤمن بخدا و رسول را تهمت مى‌زنند، در دنيا و آخرت از رحمت خدا دورند. بقولى يعنى: در دنيا و آخرت سزاوار لعنند و بقولى يعنى: در دنيا سزاوار تازيانه و در آخرت سزاوار عذابند.

(وَ لَهُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ‌): و با اينكه سزاوار لعنند، گرفتار عذابى بزرگ خواهند شد.

(يَوْمَ تَشْهَدُ عَلَيْهِمْ أَلْسِنَتُهُمْ وَ أَيْدِيهِمْ وَ أَرْجُلُهُمْ بِما كانُوا يَعْمَلُونَ‌):

اين عذاب بزرگ در آن روزى است كه زبانها به تهمت آنها و ساير اعضاء به معصيت آنها شهادت ميدهند.

در باره چگونگى شهادت اعضاء، چند قول است:

1- خداوند آنها را چنان مى‌سازد كه بتوانند نطق كنند.

2- خداوند آهنگ شهادت را در آنها خلق مى‌كند. در حقيقت آهنگ و تكلم از خود خداست و مجازاً به اعضاء نسبت داده شده است.

3- خداوند علامتى در آنها قرار ميدهد كه بمنزله سخن گفتن و شهادت دادن است.

اما شهادت زبانها اين است كه گنهكاران وقتى مى‌بينند انكار براى آنها فايده ندارد، ناچار اعتراف مى‌كنند.

اما آيه‌(الْيَوْمَ نَخْتِمُ عَلى‌ أَفْواهِهِمْ ...) (يس 65) ممكن است منظور اين باشد كه‌