زبان آنها را بيرون مى‌آوريم و دهان آنها را مهر مى‌زنيم و ممكن است مقصود اين باشد كه در حال شهادت دست و پا، دهانشان را مهر مى‌زنيم.

(يَوْمَئِذٍ يُوَفِّيهِمُ اللَّهُ دِينَهُمُ الْحَقَ‌): در آن روز خداوند جزاى حقيقى آنها را بطور كامل ميدهد. پس دين بمعنى جزاء است. ممكن است مقصود اين باشد كه در آن روز خداوند جزاء دين حقيقى آنها را خواهد داد. بنا بر اين مضاف حذف شده و مضاف اليه جانشين آن گشته است.

(وَ يَعْلَمُونَ أَنَّ اللَّهَ هُوَ الْحَقُّ الْمُبِينُ‌): و در آن روز به آشكارا مى‌دانند كه خدا حق است و به حقانيت او اعتراف و اقرار ميكنند. كلمه مبين يعنى كسى كه حقائق امور را بيان مى‌كند و آيات مهم را آشكار مى‌سازد.

نظم آيات:

ابتداء حكم تهمت زننده را ذكر كرد و بر او حد واجب ساخت و شهادت او را رد كرد و او را فاسق ناميد. بدنبال آن داستان تهمت عايشه را آورد. بخاطر اينكه ارتباط به آن داشت. سپس صنف ديگرى از تهمت زنندگان يعنى منافقين را ذكر كرده، فرمود:

(إِنَّ الَّذِينَ يُحِبُّونَ أَنْ ...) و بيان كرد كه آنها گرفتار غضب و لعنت هستند.

آن گاه همه آنها را مورد تهديد قرار داده، فرمود:(إِنَّ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ ...)