برخى گفته‌اند: در باره يتيمى است كه در خانه ابو بكر بود و سوگند خورده بود كه نفقه‌اش را ندهد.

برخى گفته‌اند: در باره جماعتى از اصحاب است كه قسم خورده بودند به آنهايى كه تكلم به تهمت كرده بودند، صدقه ندهند و با آنها مواسات نكنند.

مقصود:

اكنون دستور ميدهد كه از پيروى شيطان خوددارى كنند. مى‌فرمايد:

(يا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لا تَتَّبِعُوا خُطُواتِ الشَّيْطانِ‌): اى مردم مؤمن از پيروى آثار و راه‌هاى شيطان- و بقولى وسوسه‌هاى او- كه موجب خشنودى او مى‌شود، خوددارى كنيد.

(وَ مَنْ يَتَّبِعْ خُطُواتِ الشَّيْطانِ فَإِنَّهُ يَأْمُرُ بِالْفَحْشاءِ وَ الْمُنْكَرِ): علت اينكه بايد از پيروى راه شيطان خوددارى كرد، اين است كه شيطان شما را به زشتى و منكر امر مى‌كند.

(وَ لَوْ لا فَضْلُ اللَّهِ عَلَيْكُمْ وَ رَحْمَتُهُ ما زَكى‌ مِنْكُمْ مِنْ أَحَدٍ أَبَداً): اگر خدا به شما لطف نميكرد و دستوراتى به شما نميداد كه موجب پاكى و صفاى شما گردد، هيچيك از شما پاك و صافى نمى‌شد. يا هيچيك از شما از وسوسه‌هاى شيطان خلاص نميشد.

(وَ لكِنَّ اللَّهَ يُزَكِّي مَنْ يَشاءُ): اما خداوند به لطف خودش هر كه را بخواهد بكارهايى وا ميدارد كه پاك شود و صفاى درون پيدا كند.

(وَ اللَّهُ سَمِيعٌ عَلِيمٌ‌): خداوند از روى مصلحت و لطف با مردم رفتار ميكند زيرا سخن آنها را مى‌شنود و به احوال و افعال آنها داناست.

از اين آيه استفاده ميشود كه خداوند براى بندگان چيزهايى اراده ميكند كه خلاف اراده شيطان است و چون فحشاء و منكر پيش خدا مذموم است، شيطان كه انجام دهنده و خواهنده فحشاء و منكر است، پيش او مذموم‌تر است. بعلاوه اين آيه دلالت دارد كه هيچكس جز به لطف خداوند، شايستگى پيدا نميكند.

(وَ لا يَأْتَلِ أُولُوا الْفَضْلِ مِنْكُمْ وَ السَّعَةِ أَنْ يُؤْتُوا أُولِي الْقُرْبى‌ وَ الْمَساكِينَ‌)