قرائت:

اربع شهادات: كوفيان- بجز ابو بكر- به رفع و ديگران به نصب خوانده‌اند.

نصب بنا بر اين است كه مفعول «شهادة» و رفع بنا بر اين است كه خبر آن باشد.

در مورد «الخامسة» دوم حفص به نصب و ديگران به رفع خوانده‌اند.

ان لعنة اللَّه و ان غضب اللَّه: نافع «ان» را مخفف و دو كلمه لعنت و غضب را بصورت فعل ماضى و «اللَّه» را به رفع خوانده است.

شأن نزول:

از ابن عباس نقل شده است كه چون اين آيه نازل شد، عاصم بن عدى به پيامبر عرض كرد: آيا اگر مردمى از ما زنش را با مردى ببيند و خبر دهد، هشتاد تازيانه ميخورد؟ حال آنكه اگر بخواهد در آن حال چهار شاهد پيدا كند، آن مرد كار خود را تمام ميكند و پى كارش مى‌رود. فرمود: خداوند اينطور فرموده است.

عاصم سخن پيامبر خدا را شنيد و رهسپار خانه شد. هنوز بخانه نرسيده بود كه هلال بن امية به او بر خورد و با ناراحتى به او اطلاع داد كه شريك بن سحما را روى شكم زنش ديده است.

عاصم نزد پيامبر آمد و هلال ماجرا را به اطلاع پيامبر رسانيد. پيامبر خدا همسر هلال را احضار كرد و از او پرسيد: شوهرت چه ميگويد؟ گفت: شريك بن سحما به خانه ما مى‌آمد و قرآن ياد من ميداد. گاهى شوهرم او را با من تنها در خانه ميگذاشت.

نميدانم غيرتش تحريك شده يا اينكه از تحمل مخارج من ناراحت است؟! از اينرو خداوند اين آيات را نازل كرد.

حسن مى‌گويد: وقتى كه آيه‌(وَ الَّذِينَ يَرْمُونَ الْمُحْصَناتِ ...) نازل گرديد، سعد بن عبادة گفت: يا رسول اللَّه، اگر كسى مردى را با زن خود ديد و او را كشت، او را ميكشيد و اگر از آنچه ديده است، خبر داد، هشتاد ضربه شلاقش مى‌زنيد؟ ...

سعد بن عباده مى‌گويد: اگر مردى را بر ران لكاع ببينم، متعرض او نميشوم‌