[سوره الكهف (18): آيات 57 تا 59]

(وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ ذُكِّرَ بِآياتِ رَبِّهِ فَأَعْرَضَ عَنْها وَ نَسِيَ ما قَدَّمَتْ يَداهُ إِنَّا جَعَلْنا عَلى‌ قُلُوبِهِمْ أَكِنَّةً أَنْ يَفْقَهُوهُ وَ فِي آذانِهِمْ وَقْراً وَ إِنْ تَدْعُهُمْ إِلَى الْهُدى‌ فَلَنْ يَهْتَدُوا إِذاً أَبَداً (57) وَ رَبُّكَ الْغَفُورُ ذُو الرَّحْمَةِ لَوْ يُؤاخِذُهُمْ بِما كَسَبُوا لَعَجَّلَ لَهُمُ الْعَذابَ بَلْ لَهُمْ مَوْعِدٌ لَنْ يَجِدُوا مِنْ دُونِهِ مَوْئِلاً (58) وَ تِلْكَ الْقُرى‌ أَهْلَكْناهُمْ لَمَّا ظَلَمُوا وَ جَعَلْنا لِمَهْلِكِهِمْ مَوْعِداً (59))

ترجمه:

كيست ستمكارتر از آنكه به آيه‌هاى پروردگارش، او را اندرز دادند و از آن روى گردان شد و كارهايى كه از پيش كرده بود، فراموش كرد؟! ما بر دلهاى ايشان پوشش‌هايى افكنده‌ايم كه آيه‌هاى ما را درك نكنند و در گوشهاى ايشان سنگينى نهاده‌ايم و اگر آنها را به هدايت بخوانى هرگز هدايت نمى‌شوند. پروردگارت آمرزگار و صاحب رحمت است. اگر آنها را بكردارشان مؤاخذه ميكرد، در عذاب ايشان تعجيل ميكرد، ولى براى آنها موعدى است كه هرگز در قبال آن گريزگاهى ندارند. اين قريه‌ها را هنگامى كه ستم كردند، هلاكشان كرديم و براى هلاك ايشان‌