وضع آنها نشان مى‌دهد كه: تا عذاب دردناك ما را نبينند، ايمان نمى‌آورند.

مثل اينكه به كسى گفته شود: چرا بدون كتك خوردن، قول مرا نمى‌پذيرى؟! وانگهى مشركين هم طلب عذاب كرده، گفتند: اگر اينها كه تو مى‌گويى حق است، بر ما سنگ ببار يا عذابى دردناك بر ما بفرست. (انفال 32).

قرائت «قبل» بكسر قاف نيز بمعناى فوق است. ممكن است جمع «قبيل» يعنى جماعت باشد. در اين صورت، يعنى: يا اينكه ميخواهند انواع عذابها از هر طرف بر آنها نازل شود.

اكنون بيان مى‌كند كه براى مردم دليل آشكار آورده و راهى براى شك و ترديد باقى نگذارده است:

(وَ ما نُرْسِلُ الْمُرْسَلِينَ إِلَّا مُبَشِّرِينَ وَ مُنْذِرِينَ‌): ما پيامبران را به سوى مردم نفرستاديم، جز براى اينكه مردم مطيع را به بهشت بشارت دهند و مردم عاصى را از دوزخ بترسانند.

(وَ يُجادِلُ الَّذِينَ كَفَرُوا بِالْباطِلِ لِيُدْحِضُوا بِهِ الْحَقَ‌): كافران براى دفاع از كيش باطل خود به بحث و مناظره مى‌پردازند، تا حق را از جاى خود خارج سازند.

ابن عباس گويد: مقصود كسانى است كه زبان به استهزاء مى‌گشودند و راههاى مكه را براى مبارزه با اسلام ميان خود تقسيم ميكردند.

بحث و مناظره آنها در راه اثبات باطل اين بود كه: پيامبر را وادار ميكردند كه طبق هوى و هوس ايشان، آيات و معجزاتى بياورد: تا اگر نياورد، از او اخذ سند كرده، قرآنش را باطل معرفى كنند.

گفته ميشود: «ادحضت حجته» يعنى دليل او را باطل كردم.

(وَ اتَّخَذُوا آياتِي وَ ما أُنْذِرُوا هُزُواً): آنان قرآن و قيامت و آتش جهنم را وسيله استهزا قرار دادند.