من تحتها: اهل مدينه و اهل كوفه- بجز ابو بكر و سهل- بكسر ميم و ديگران بفتح خوانده‌اند. منظور جبرئيل يا عيسى است، لكن ارجح اين است كه منظور عيسى است.

تساقط: حفص از عاصم بضم تاء و كسر قاف و حماد از عاصم و بصير از كسايى و يعقوب و سهل به ياء و تشديد سين و حمزه بفتح تاء و تخفيف سين و ديگران بفتح تاء و تشديد سين خوانده‌اند. همه اينها از لحاظ معنى يكى است.

لغت:

قصى: دور:

اجاء: فعل «جاء» گاه با همزه و گاه با باء متعدى مى‌شود. شاعر گويد:

يعنى. همسايه‌اى كه به اعتماد ما حركت كرد، ترسها و اميدها او را نزد ما آورد.

سرى: نهر.

قرور: روشنايى چشم.

جنى: ميوه‌اى كه چيده شده است.

فرى: دروغ.

اعراب:

عينا: تميز نسبت.

(كانَ فِي الْمَهْدِ صَبِيًّا): «كان» در اينجا فعل تام و به معناى «وجد» است. «صبيا» حال است. نظير( وَ إِنْ كانَ ذُو عُسْرَةٍ) كه در آنجا نيز «كان» فعل تام است. در شعر زير نيز «كان» تام است:

يعنى: هر گاه زمستان نشد، مرا گرم كنيد كه زمستان، پير را از پاى در مى‌آورد.

مقصود:

(قالَ كَذلِكِ‌): جبرئيل هنگامى كه تعجب مريم را از شنيدن آن بشارت مشاهده‌