[سوره النحل (16): آيات 120 تا 124]

(إِنَّ إِبْراهِيمَ كانَ أُمَّةً قانِتاً لِلَّهِ حَنِيفاً وَ لَمْ يَكُ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (120) شاكِراً لِأَنْعُمِهِ اجْتَباهُ وَ هَداهُ إِلى‌ صِراطٍ مُسْتَقِيمٍ (121) وَ آتَيْناهُ فِي الدُّنْيا حَسَنَةً وَ إِنَّهُ فِي الْآخِرَةِ لَمِنَ الصَّالِحِينَ (122) ثُمَّ أَوْحَيْنا إِلَيْكَ أَنِ اتَّبِعْ مِلَّةَ إِبْراهِيمَ حَنِيفاً وَ ما كانَ مِنَ الْمُشْرِكِينَ (123) إِنَّما جُعِلَ السَّبْتُ عَلَى الَّذِينَ اخْتَلَفُوا فِيهِ وَ إِنَّ رَبَّكَ لَيَحْكُمُ بَيْنَهُمْ يَوْمَ الْقِيامَةِ فِيما كانُوا فِيهِ يَخْتَلِفُونَ (124))

ترجمه:

ابراهيم، پيشوايى بود، براى خداوند نيايشگر و براه راست. و از مشركان نبود. سپاسگزار نعمتهاى خداوند. خدا او را برگزيد و براه راست هدايت كرد.

در اين جهان باو نيكى داديم و در آخرت از صالحان است. آن گاه بتو وحى كرديم كه از كيش ابراهيم كه براه راست بود و مشرك نبود، پيروى كنى. همانا «روز شنبه» بر كسانى لازم شمرده شد كه در باره آن اختلاف كردند. پروردگار تو، در روز قيامت در ميان آنها، در باره آنچه در آن اختلاف مى‌كرده‌اند، حكم خواهد كرد.