يكى از وعده‌هاى الهى است، در باره زنان و مردان مؤمنى كه با توجه بداشتن ايمان بخدا و انبياء، عمل نيكو انجام دهند. طبق اين وعده، آنان از يك زندگى نيكو و پاكيزه، برخوردار خواهند شد. اما منظور، از اين زندگى نيكو و پاكيزه چيست؟! در اين باره اقوالى است:

1- ابن عباس و سعيد بن جبير و عطا گويند: روزى حلال است.

2- حسن و وهب گويند: قناعت و خشنودى از قسمت الهى است. از پيامبر گرامى نيز چنين روايت شده است.

3- قتاده و مجاهد و ابن زيد گويند: بهشت است. حسن گويد: زندگى خوش و پاكيزه، تنها در بهشت است. ابن زيد گويد: مگر نه خداوند از زبان كسانى كه در آخرتند، مى‌فرمايد؟:( يا لَيْتَنِي قَدَّمْتُ لِحَياتِي‌) (فجر 24: كاش براى اين زندگى توشه‌اى فرستاده بودم).

4- منظور رزق روزانه است.

5- زندگى پاكيزه در عالم قبر است.

(وَ لَنَجْزِيَنَّهُمْ أَجْرَهُمْ بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ‌): تفسير اين جمله گذشت و تكرار از آن بمنظور تأكيد است.

(فَإِذا قَرَأْتَ الْقُرْآنَ فَاسْتَعِذْ بِاللَّهِ مِنَ الشَّيْطانِ الرَّجِيمِ‌): اى محمد، هر گاه مى‌خواهى قرآن بخوانى از شر شيطان كه مطرود درگاه خداوند است، به خدا پناه ببر.

اين تعبير، نظير:( إِذا قُمْتُمْ إِلَى الصَّلاةِ فَاغْسِلُوا وُجُوهَكُمْ‌) است (مائده 6: هر گاه بخواهيد به نماز برخيزيد صورتها را بشوييد و ...).

استعاذه اين است كه مقام پايين‌تر از مقام بالاتر بخواهد كه در برابر دشمن او را پناه دهد و از او دفاع كند، در ضمن، استعاذه با اظهار خضوع و مذلت، همراه است. مقصود اين است كه در وقت قرائت قرآن بايد از وسوسه‌هاى شيطان بخدا پناه برد، تا از لغزش و اشتباه مصون بماند.

استعاذه، در وقت قرائت قرآن، مستحبّ است، چه در وقت نماز و چه در غير