انما عند اللَّه هو خير: «ما» اسم «ان» و «هو» ضمير فصل و «خير» خبر آن است.

ما عندكم ينفد: «ما» مبتدا و «ينفد» خبر آن. همچنين در ما عند اللَّه باق «ما» مبتدا و «باق» خبر است.

و لنجزينهم: ضمير «هم» به «من» برمى‌گردد و مقصود از آن افراد صالح و مؤمن است.

شأن نزول:

ابن عباس گويد:

- مردى از حضر موت، بنام «عبدان الاشرع» عرض كرد:

- يا رسول اللَّه، امرء القيس كندى در مجاورت ملك من زمينى دارد. او بمن تجاوز كرده و قسمتى از زمين مرا ضميمه ملك خود ساخته است. مردم مى‌دانند كه من راست مى‌گويم، ولى نظر بموقعيتى كه او دارد، كسى بحرف من گوش نمى‌كند.

پيامبر گرامى اسلام، در اين باره از «امرء القيس» تحقيق كرد. وى گفت:

- نمى‌دانم چه مى‌گويد:

پيامبر وى را به قسم دعوت كرد. عبدان گفت:

- او مردى بى‌بند و بار است و از قسم خوردن باك ندارد.

پيامبر فرمود:

- اگر گواه ندارى، بايد به قسمش احترام كنى.

هنگامى كه امرء القيس برخاست كه قسم ياد كند، اين آيه نازل شد:

-( وَ لا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلًا ... ما عِنْدَكُمْ يَنْفَدُ وَ ما عِنْدَ اللَّهِ باقٍ‌).

امرء القيس گفت:

- آرى آنچه در دست من است، فانى مى‌شود. وى راست مى‌گويد. من زمينش را ضميمه ملك خود ساخته‌ام، لكن مقدار آن را نمى‌دانم. او هر چه مى‌خواهد از زمين من تصرف كند و در مقابل منافعى كه از زمين برده‌ام، هر چه بخواهد به او مى‌دهم،