(وَ عِدْهُمْ‌): و به آنها وعده ده كه هميشه باقى مى‌مانند و از قيامت و كيفر و پاداش خبرى نيست. همه اينها تهديدهايى بصورت امرند.

(وَ ما يَعِدُهُمُ الشَّيْطانُ إِلَّا غُرُوراً): در اينجا خداوند خبر مى‌دهد كه وعده‌هاى شيطان سراسر بى‌اساس و فريبنده است. اين جمله، معترضه است.

(إِنَّ عِبادِي لَيْسَ لَكَ عَلَيْهِمْ سُلْطانٌ‌): بندگانى كه مرا اطاعت مى‌كنند، ترا بر آنها تسلطى نيست، زيرا آنها مى‌دانند كه وعده‌هاى تو دروغ است، بنا بر اين فريب نمى‌خورند. برخى گويند: يعنى ترا بر بندگان من تسلطى نيست، تنها كار تو نسبت بآنها وسوسه‌گرى و دعوت به معصيت است. اما اينكه بخواهى از راه جبر و زور آنها را به معصيت وادار كنى، چنين قدرتى ندارى. اين قول از جبائى است.

(وَ كَفى‌ بِرَبِّكَ وَكِيلًا): همين بس كه خداوند بندگان خود را از شرك، حفظ مى‌كند.

نظم آيات:

على بن عيسى گويد: ارتباط اين آيات به سابق اين است كه: قبلا گفت: آنها از پندها و اندرزها نتيجه‌اى نمى‌برند و بر شدت طغيانشان افزوده مى‌شود. در اين آيات مى‌گويد: آنها به پندار ابليس تحقق بخشيدند و كردند آنچه او مى‌خواست.

ابو مسلم گويد: اين آيات متصل است به:( إِنَّ الشَّيْطانَ يَنْزَغُ بَيْنَهُمْ ...) منظور اين است كه بوسيله نقل داستان آدم و شيطان، آنچه را در آنجا بطور سربسته، بيان كرده بود، با تفصيل بيشترى بيان كند.