(لِمَنْ نُرِيدُ) استفاده مى‌شود كه بسا انسان از روى حرص و آز، اراده دنيا مى‌كند، لكن خداوند دنيا را باو نمى‌دهد و اگر هم بدهد، كمى مى‌دهد!( ثُمَّ جَعَلْنا لَهُ جَهَنَّمَ يَصْلاها مَذْمُوماً مَدْحُوراً): آن گاه براى او جهنم مهيا مى‌كنيم كه در شعله آن مى‌سوزد و گرفتار ملامت و دورى از رحمت پروردگار است.

از ابن عباس روايت است كه پيامبر فرمود:

- معناى آيه، اين است: هر كس بوسيله انجام دستورات دينى بخواهد منافع دنيوى بدست آورد و قصدش تحصيل خشنودى خدا و خانه آخرت نباشد، خداوند تا حدودى كه بخواهد از نعمتهاى دنيا در دسترس او قرار مى‌دهد و در عالم آخرت، او را بهره‌اى نيست، زيرا خداوند نعمت دنيا را به افرادى مى‌دهد، كه بوسيله آن راه طاعت بپيمايند ولى آنها بسوى معصيت مى‌روند، بنا بر اين خداوند آنها را كيفر مى‌دهد.

(وَ مَنْ أَرادَ الْآخِرَةَ وَ سَعى‌ لَها سَعْيَها وَ هُوَ مُؤْمِنٌ فَأُولئِكَ كانَ سَعْيُهُمْ مَشْكُوراً):

هر كس خير آخرت و نعمت بهشت بخواهد و در اين راه سعى كند- يعنى خدا را فرمان برد و از معصيتها دورى كند- و در عين حال به يگانگى خداوند و رسالت پيامبران معتقد باشد، سعى آنها و عبادات آنها بدرگاه خداوند مقبول است.

قتاده گويد: معناى مشكور بودن سعى آنان اين است كه: خداوند حسنات آنها را افزايش مى‌دهد و از بديهاى آنها در مى‌گذرد. مقصود اين است كه: سعى آنها در خور سپاسگزارى است و پاداش دارد.

از حسن روايت شده است كه:

- آخرت را طلب كنيد، زيرا نديدم كسى را كه طالب آخرت باشد، و به آن نرسد.

طالب آخرت، ممكن است بدنيا هم برسد و نديدم كسى را كه طالب دنيا باشد و به آخرت برسد. گاهى چنين افراد بدنيا هم نمى‌رسند!( كُلًّا نُمِدُّ هؤُلاءِ وَ هَؤُلاءِ مِنْ عَطاءِ رَبِّكَ‌): هر يك از اين دو گروه را: آنها كه دنيا را مى‌خواهند و آنها كه آخرت را مى‌خواهند، از بخشش پروردگارت، بهره‌مند خواهيم كرد.