حسن گويد: يعنى از نعمتهاى دنيا مردم نيك و بد را برخوردار خواهيم كرد.

بنا بر اين مقصود اين است كه: در اين دنيا نعمتهاى خود را در دسترس افراد مؤمن و كافر قرار مى‌دهيم، اما در عالم آخرت، فقط مردم متقى از نعمتهاى ما بهره‌مند مى‌شوند.

(وَ ما كانَ عَطاءُ رَبِّكَ مَحْظُوراً): آرى، بخشش پروردگارت از كافر- بخاطر اينكه كافر است- و از فاسق- بخاطر اينكه فاسق است- منع نمى‌شود.

پرسش:

آيا جايز است كه انسان از عمل خود، هم دنيا را بخواهد و هم آخرت را؟

پاسخ:

بله، جايز است، به شرطى كه دنيا را تابع آخرت قرار دهد. مثل اينكه سرباز مجاهد، هدفش زنده كردن دين باشد و در ضمن غنيمت‌هاى جنگى را هم تابع اين هدف قرار دهد.

(انْظُرْ كَيْفَ فَضَّلْنا بَعْضَهُمْ عَلى‌ بَعْضٍ‌): اى محمد، بنگر كه چگونه بعضى را بر بعضى برترى بخشيده‌ايم. گروهى را غنى و گروهى را فقير ساخته‌ايم. گروهى را ارباب و گروهى را برده، قرار داده‌ايم. گروهى را تندرست و گروهى را بيمار گردانيده‌ايم.

همه اينها تابع مصلحت مى‌باشند.

(وَ لَلْآخِرَةُ أَكْبَرُ دَرَجاتٍ وَ أَكْبَرُ تَفْضِيلًا): درجات و مراتب آخرت، عاليتر و برتر است. لكن درجات و مراتب آخرت، تابع اعمال انسان است، بنا بر اين سزاوار است كه رغبت مردم و كوشش آنها براى آخرت بيشتر باشد.

در روايت است كه:

- ما بين عاليترين درجات بهشت و پايين‌ترين درجات آن، به اندازه فاصله ميان زمين تا آسمان است.

دلالت آيه:

از اين آيه، بر مى‌آيد كه: طاعت خداوند باعث افزايش روزى دنيا نمى‌شود،