انصاف و خرد، كمترين ترديدى باقى نمى‌ماند.

(وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌): در باره اين جمله اقوالى است:

1- حسن و ضحاك و سعيد بن جبير و زجاج گويند: مقصود از كسى كه: علم كتاب پيش اوست، خداوند است. مؤيد آن قرائت‌(مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ) است.

2- ابن عباس و قتاده و مجاهد و جبائى گويند: مقصود مؤمنان اهل كتاب، از قبيل عبد اللَّه سلام و سلمان فارسى و تميم دارى است. دسته اول، اين قول را نپذيرفته، گويند:

اين سوره، مكى است و اينها بعد از هجرت، مسلمان شده‌اند.

3- از امام باقر و امام صادق (ع) نقل شده كه منظور على (ع) و ساير ائمه است.

بريد بن معاويه از امام صادق (ع) نقل كرده است كه فرمود: «خداوند ما را قصد كرده است. اول و افضل و برگزيده‌تر ما بعد از پيامبر، على (ع) است». عبد اللَّه بن كثير روايت كرده است كه آن بزرگوار دست بر سينه گذاشت و فرمود: «بخدا علم كتاب بطور كامل، پيش ماست» مؤيد آن، روايت است از شعبى كه گفت: بعد از پيامبر گرامى اسلام، احدى به كتاب خدا عالم‌تر از على و اولاد صالحش نيستند. عاصم بن ابى النجود از ابى عبد الرحمن سلمى نقل كرده است كه گفت: احدى نديدم كه قرآن را بهتر از على بن ابى طالب قرائت كند. ابو عبد الرحمن نيز از عبد اللَّه مسعود نقل كرده است كه مى‌گفت:

اگر كسى بقرآن عالمتر از من بود، به او مراجعه مى‌كردم. گفتند: على چطور؟ پاسخ داد: مگر من به على مراجعه و از او استفاده نكرده‌ام؟