(الْكَبِيرُ:) خداوند، سرور، پادشاه و بر همه چيز توانا است. برخى گويند:

يعنى خداوند بواسطه كمال صفات و بواسطه اينكه بذات خود، عالم، قادر و زنده است، بر همه موجودات برترى دارد. برخى گويند: منظور اين است كه خداوند بزرگتر از اين است كه مخلوقات، همانند او باشند.

(الْمُتَعالِ:) خداوندى كه بقدرت خود برتر از هر موجودى است و هيچ قادرى مساوى او نيست. برخى گويند: يعنى خداوند، در ذات و فعل خود از امور ناروا و از آنچه اهل شرك مى‌گويند، منزه است.

(سَواءٌ مِنْكُمْ مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَ مَنْ جَهَرَ بِهِ:) پيش خداوند و در علم او، مساوى هستند آنهايى كه سخن را پنهان كنند يا آشكارا اعلان كنند و پيش خود پنهان نسازند.

(وَ مَنْ هُوَ مُسْتَخْفٍ بِاللَّيْلِ وَ سارِبٌ بِالنَّهارِ:) و پيش خداوند و در علم او مساوى هستند، كسانى كه شبها در خانه و آشيانه خود پنهان ميشوند و آنهايى كه در روز، به دنبال خواسته‌ها و نيازمنديهاى خود در گشت و گذارند. بنا بر اين آنچه كه با پرده سياه شب، پوشانيده ميشود و آنچه كه در روشنايى روز آشكار ميگردد، پيش خداوند يكسان است، حال آنكه مخلوقات چنين نيستند و پرده سياه شب و موانع ديگر در برابر چشم آنها حايل ميشوند. برخى گفته‌اند: منظور اين است كه پيش خداوند آشكار است هر چه كه در شب پنهان شود يا در روز. زجاج در تصحيح اين قول گويد:

عرب مى‌گويد «انسرب الوحش» يعنى حيوان وحشى در خانه خود مخفى گشت.

(لَهُ مُعَقِّباتٌ:) در باره مرجع ضمير اختلاف است:

1- مرجع آن «من» در(مَنْ أَسَرَّ الْقَوْلَ وَ مَنْ جَهَرَ بِهِ) است.

2- مرجع آن‌(عالِمُ الْغَيْبِ وَ ...) يعنى خداوند است.

3- ابن زيد گويد: مرجع آن پيامبر گرامى اسلام است كه در(إِنَّما أَنْتَ مُنْذِرٌ ...) بآن اشاره شده است.

در باره «معقبات» نيز اختلاف است:

1- منظور فرشتگان است كه بدنبال يكديگر مى‌آيند، ملائكه شب، بدنبال‌