چون بياد فرزند افتاد، ناراحت ميشود و از چَرا خوددارى مى‌كند. بنا بر اين گاهى صاحب اقبال و گاهى صاحب ادبار است. (يعنى هى ذات اقبال و ذات ادبار)

مقصود:

(اللَّهُ يَعْلَمُ ما تَحْمِلُ كُلُّ أُنْثى‌:) خداوند عالم است كه در رحم هر باردارى چيست؟

نر يا ماده، سالم يا ناسالم. همچنين ميداند كه رنگ جنين و صفات آن چگونه است.

(وَ ما تَغِيضُ الْأَرْحامُ:) و همچنين عالم است به وقتى كه از مدت حمل، كاسته ميشود و عالم است به اينكه مدت حمل كه نه ماه است بمدت كمترى تقليل مى‌يابد.

(وَ ما تَزْدادُ:) و نيز عالم است بمدتى كه از مدت مقرر حمل، بيشتر ميشود.

آنچه در باره معناى آيه گفتيم، از بيشتر مفسران است. ضحاك گويد: «غيض» كم شدن مدت حمل و «زيادت» زياد شدن آن است. بدليل اينكه مدت حمل زنان مساوى نيست. برخى گفته‌اند:(ما تَغِيضُ) بچه‌اى است كه شش ماهه تولد ميشود و(ما تَزْدادُ) بچه‌اى است كه در حد اكثر مدت حمل، تولد ميشود. از ابن عباس و ابن زيد نقل شده است كه: منظور از(ما تَغِيضُ) كم شدن و انقطاع خون حيض است در ايام باردارى و منظور از(ما تَزْدادُ) خون نفاس است كه پس از فراغت، از زن خارج ميشود.

(وَ كُلُّ شَيْ‌ءٍ عِنْدَهُ بِمِقْدارٍ:) هر چيزى- نظير رزق يا مدت حمل يا آنچه از رحم كم يا زياد ميشود- نزد خداوند بمقدار معينى است كه بر طبق حكمت الهى بوده، كم يا زياد نميشود.

(عالِمُ الْغَيْبِ وَ الشَّهادَةِ:) خداوند، داناست به آنچه از حواس انسان پوشيده است و آنچه مورد مشاهده انسان است و هيچ چيز از او پنهان نيست. برخى گويند: يعنى خداوند عالم است بآنچه موجود (شهادة) و آنچه معدوم است (غيب). حسن گويد:

يعنى داناى نهان و آشكار است. بهتر اين است كه آيه، بر همه اين معانى دلالت داشته و هر معلومى در علم خداوند داخل باشد. بدينوسيله، خداوند خاطر نشان مى‌سازد كه: وى بهمه معلومات، آگاه است، خواه در حال حاضر موجود باشند يا اينكه وجود آنها مربوط بگذشته يا آينده باشد.