[سوره النحل (16): آيات 1 تا 2]

(بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِيمِ‌)

(أَتى‌ أَمْرُ اللَّهِ فَلا تَسْتَعْجِلُوهُ سُبْحانَهُ وَ تَعالى‌ عَمَّا يُشْرِكُونَ (1) يُنَزِّلُ الْمَلائِكَةَ بِالرُّوحِ مِنْ أَمْرِهِ عَلى‌ مَنْ يَشاءُ مِنْ عِبادِهِ أَنْ أَنْذِرُوا أَنَّهُ لا إِلهَ إِلاَّ أَنَا فَاتَّقُونِ (2))

ترجمه:

امر خدا فرا مى‌رسد، بنا بر اين تعجيل نكنيد، كه خداوند از آنچه شريك قرار مى‌دهيد، منزه است. خداوند فرشتگان را همراه وحى، به امر خود بر هر كه خواهد مى‌فرستد كه: انذار كند كه جز من خدايى نيست و از عقاب من بپرهيزيد.

قرائت:

تشركون: كوفيان- بجز عاصم- اين كلمه را به تاء و ديگران به ياء خوانده‌اند.

تنزل: اين كلمه را روح و زيد- از يعقوب- و سهل، بفتح تاء و زاء و تشديد خوانده‌اند و «الملائكة» را هم رفع داده‌اند. ديگران «ينزل» خوانده و «الملائكه» را نصب داده‌اند، جز اينكه ابن كثير و ابو عمرو به تخفيف خوانده‌اند.

لغت:

تسبيح: گفته‌اند اين كلمه چهار معنى دارد:

1- تنزيه. مثل‌(سُبْحانَ الَّذِي أَسْرى‌ ..) (اسراء 1: منزه است خدا كه ...) 2- استثناء. مثل‌(لَوْ لا تُسَبِّحُونَ) (قلم 28: چرا استثنا نمى‌كنيد؟ يعنى «انشاء اللَّه» نمى‌گوييد).