سوره نحل‌

چهل آيه اول اين سوره، مكى و بقيه- از(وَ الَّذِينَ هاجَرُوا فِي اللَّهِ مِنْ بَعْدِ ما ظُلِمُوا لَنُبَوِّئَنَّهُمْ) تا آخر سوره مدنى است. اين نظر، از حسن و قتاده است.

ابن عباس، عطا و شعبى گويند: تمام سوره، مكى است، بجز سه آيه آخر آن-( وَ إِنْ عاقَبْتُمْ فَعاقِبُوا) تا آخر سوره- كه ميان مكه و مدينه، هنگام بازگشت پيامبر از «احد» نازل شد.

بنا بر روايتى ديگر از ابن عباس، قسمتى از اين سوره، مكى و قسمتى مدنى است.

از آغاز تا(وَ لَكُمْ عَذابٌ عَظِيمٌ) مكى و از(لا تَشْتَرُوا بِعَهْدِ اللَّهِ ثَمَناً قَلِيلًا) تا(بِأَحْسَنِ ما كانُوا يَعْمَلُونَ) مدنى است.

شماره آيات:

بدون هيچگونه اختلافى، تعداد آيات 128 است.

فضيلت سوره:

ابى بن كعب، از پيامبر گرامى روايت كرده است كه:

- هر كس، اين سوره را بخواند، خداوند نعمتهايى كه در دنيا به او داده، با او حساب نخواهد كرد و اجر او به اندازه كسى است كه: بميرد و وصيتى نيكو از خود بيادگار گذارد و اگر در همان روز يا شبى كه اين سوره را خوانده، بميرد، اجر او مانند كسى است كه با وصيت نيكو و پسنديده از دنيا رفته است.

محمد بن مسلم از امام باقر (ع) روايت كند كه:

- هر كس سوره نحل را در هر ماه بخواند، در دنيا زيان نبيند و هفتاد نوع بلا- كه آسانترين آنها جنون و جذام و پيسى است- از او دور خواهد شد و جاى او در بهشت عدن است، كه در وسط بهشت‌هاى ديگر قرار دارد.

تفسير:

همانطورى كه سوره حجر به تهديد كفار، خاتمه يافت، اين سوره نيز با تهديد ايشان آغاز مى‌شود: