خداوند به پيامبر خود امر مى‌كند كه در مورد عفو، آنها را مشمول عفو خود قرار دهد و موعظه كند.

قاضى گويد: عفو در همه جا پسنديده و نظير حلم و تواضع است. با اينكه در مسأله جهاد به سختگيرى سفارش شده است، مع الوصف، ما را بعفو ملزم كرده‌اند. از على (ع) حكايت شده است كه: صفح، بخشايش بدون سرزنش است. برخى گفته‌اند:

بخشايشى است كه توام با سختگيرى و توبيخ نباشد.

(إِنَّ رَبَّكَ هُوَ الْخَلَّاقُ الْعَلِيمُ‌): پروردگار تو، آفريدگار مخلوقات و به تدبير آنها داناست و از كارهاى شما آگاه است. ممكن است منظور اين باشد كه خداوند خالق شماست و از آنچه بحال شما بهتر است، آگاهى دارد. او مى‌داند كه حالا عفو بهتر است. شما هم بايد اهل عفو و گذشت باشيد تا وقتى كه فرمان جهاد صادر شود.

اكنون در باره نعمت‌هايى كه به پيامبر گرامى اسلام، اختصاص دارد، مى‌فرمايد:

(وَ لَقَدْ آتَيْناكَ سَبْعاً مِنَ الْمَثانِي‌): در اين باره قبلا گفتگو كرده و گفته‌ايم كه «سبع المثانى» سوره فاتحة الكتاب است. قول على (ع) و ابن عباس و حسن و ابو العالية و سعيد بن جبير و ابراهيم و مجاهد و قتاده، همين است. از امام باقر (ع) و امام صادق (ع) نيز چنين روايت شده است. برخى گفته‌اند: مقصود، هفت سوره طولانى قرآن كريم است. علت اينكه اين سوره‌ها مثانى گفته شده، اين است كه اخبار و عبرت‌ها در اين سوره‌ها، دو بدو، آمده‌اند. اين قول بنا بروايتى ديگر، از ابن عباس است. ابن- مسعود و ابن عمر و ضحاك نيز چنين گفته‌اند. برخى گفته‌اند: مثانى همه قرآن است.

چنان كه مى‌فرمايد:(كِتاباً مُتَشابِهاً مَثانِيَ) (زمر 23) اين قول از ابو مالك و طاووس است. از ابن عباس و مجاهد نيز چنين روايت شده است.

آنان كه «المثانى» را فاتحة الكتاب دانند، در باره سبب نامگذارى آن اختلاف دارند. حسن گويد: علت اين است كه در هر نمازى دو بار خوانده مى‌شود. از امام صادق (ع) نيز چنين روايت شده است.

زجاج گويد: علت اين است كه در هر ركعتى بايد همراه قسمتى از قرآن خوانده‌