بضم ميم و سكون ثاءِ، و جمع آن را «مثلات» بضم ميم و ثاء خوانده‌اند. مثل غرفه و غرفات. در جمع آن «مُثَلات» و «مُثْلات» نيز گفته‌اند.

مقصود:

در آيات پيش، خداوند متعال بيان كرد كه بر آفرينش و اعاده موجودات، قادر است. اكنون مى‌فرمايد: اينكه برخى از مردم، منكر بعث و نشر مردگان ميشوند، تعجب آور است.

(وَ إِنْ تَعْجَبْ:) اگر، اى محمد، از انكار كافران نسبت به زنده شدن مردگان، تعجب مى‌كنى، با اينكه آنان نسبت به آفرينش اوليه مخلوقات، اعتراف دارند، اين تعجب بجاست، زيرا چنين انكارى شگفت انگيز است. بديهى است كه خداوند متعال، متصف به تعجب نميشود، زيرا تعجب اين است كه انسان از سرّ چيزى بى خبر باشد و خداوند از همه چيز آگاه است.

(فَعَجَبٌ قَوْلُهُمْ أَ إِذا كُنَّا تُراباً أَ إِنَّا لَفِي خَلْقٍ جَدِيدٍ:) تعجب در اين است كه آنها مى‌گويند: آيا بعد از آنكه خاك شديم بار ديگر مبعوث ميشويم؟! چگونه چنين چيزى ممكن است؟! خداوند متعال نطفه را در رحم تبديل به خون بسته، سپس تبديل به چيزى شبيه به گوشت جويده، سپس تبديل بگوشت مى‌كند. انسان پس از طى اين مراحل، دچار مرگ و سرانجام خاك ميشود، خاك ماده نخستين آفرينش انسان است. هر گاه ممكن و جايز باشد كه انسان تبديل بخاك شود، چه مانعى دارد كه همين خاك، مجدداً تبديل به انسان گردد؟! تبديل خاك به انسان را خداوند، «آفرينش جديد» ناميده است. متكلمان اختلاف كرده‌اند كه خداوند چه چيز را از نو مى‌آفريند؟ ابو على جبايى گويد: لازم نيست بدن از ذراتى كه روزى جزءِ آن بوده‌اند، درست شود. بلكه كافى است از موارد اين دنيا درست شود. ابو هاشم و پيروانش گويند: بايد از ذرات همين بدن درست شود.

اينها نيز اختلاف دارند.